Sęp przylądkowy

Sęp przylądkowy, sęp kaplandzki – gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny jastrzębiowatych, zamieszkujący południową Afrykę. Zagrożony wygnięciem.

Wymiary średnie

długość ciała 95–110 cm, masa ciała 7,07–10,9 kg (średnio 9,35 kg), rozpiętość skrzydeł 228–255 cm.

Zasięg występowania

Głównie południowo-wschodnia Botswana i północno-wschodnia Południowa Afryka, do tego wschodnie RPA i Lesotho. Niegdyś sępy plamiste gniazdowały również w Namibii, zachodnim i południowym Zimbabwe, zachodnim i południowym Mozambiku (obecnie rzadki) oraz Suazi; sporadycznie zalatują do północnej Zambii.

Biotop

Otwarte obszary trawiaste, step, dawniej również karru; zwykle w pobliżu gór, gdzie gniazdują i odpoczywają na klifach.

Gniazdo

Gniazduje w koloniach liczących do 1000 osobników. Gniazda są rozlokowane w odstępach około 2,5 m. Gniazdo jest dużą platformą z gałęzi i suchych traw, buduje je samica; w środku ulokowane jest płytkie zagłębienie wyściełane mniejszymi gałęziami i trawą. Ulokowane zwykle na klifie.

Jaja

Jedno jajo składane w maju lub czerwcu.

Wysiadywanie

Jajo wysiadywane jest przez okres 55 do 59 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 125-171 dniach. Po kolejnych 15-221 dniach są w pełni samodzielne. Dorosłe osobniki zawsze przeganiają młode z terytorium przed nadejściem kolejnego lęgu.

Pożywienie

Padlina. Podczas żerowania dominuje nad niemal wszystkimi sępami, z wyjątkiem większego sępa uszatego (Torgos tracheliotos).

Status

Od 2015 IUCN uznaje sępa przylądkowego za zagrożonego wyginięciem (EN, Endangered). Wcześniej otrzymywał klasyfikację narażonego (VU, Vulnerable). Zidentyfikowano 16 czynników przyczyniających się do spadku liczebności. Należą do nich m.in. redukcja ilości padliny, przypadkowe zatrucia, porażenie prądem po kolizji z liniami wysokiego napięcia, utrata środowiska, w którym żerują, niepokojenie w koloniach lęgowych i odławianie celem zastosowania części ptaków w medycynie ludowej.