Ślepowron zwyczajny

Ślepowron czarnogłowy, czasami nazywany ślepowronem czarnoczapkowym lub po prostu ślepowronem w Eurazji, to średniej wielkości ptak występujący prawie wszędzie poza najzimniejszymi regionami oraz Australazją. Dorosłe osobniki łatwo rozpoznać po czarnych głowach i grzbietach, białych lub szarych ciałach, wyrazistych czerwonych oczach i krótkich żółtych nogach. Mają masywniejszą budowę w porównaniu do innych czapli. Młode ptaki natomiast mają mniej efektowne upierzenie i są dość hałaśliwe, zwłaszcza w koloniach lęgowych.

Te czaple zamieszkują zarówno słodkowodne, jak i słonowodne tereny podmokłe na całym świecie. Gnieżdżą się w koloniach, budując gniazda z gałęzi na drzewach lub na ziemi, zazwyczaj składają od trzech do ośmiu jaj. W zależności od miejsca zamieszkania, niektóre z tych ptaków migrują, podczas gdy inne pozostają na miejscu przez cały rok. W Ameryce Północnej migrują na południe do Meksyku i południowych Stanów Zjednoczonych na zimę, a ptaki ze Starego Świata migrują do tropikalnej Afryki i południowej Azji. Co ciekawe, od ponad stu lat istnieje kolonia w National Zoo w Waszyngtonie.

Jeśli chodzi o polowanie, ślepowrony czarnogłowe są mistrzami kamuflażu. Często stoją nieruchomo na brzegu wody, polując głównie w nocy na ryby, skorupiaki, żaby, a nawet małe ssaki. Mają sprytną sztuczkę zwaną łowieniem na przynętę, w której używają przedmiotów do zwabienia ryb. W ciągu dnia wolą odpoczywać na drzewach lub w krzakach. Te czaple są również gospodarzami dla różnych pasożytniczych robaków, przy czym różne regiony wykazują różne wskaźniki infekcji.

Nazwa "Nycticorax" pochodzi z greki i oznacza "nocnego kruka", co podkreśla ich nocne nawyki żywieniowe i krucze odgłosy. Na Falklandach są pieszczotliwie nazywane "quark", co imituje ich odgłos w kilku językach. W Wielkiej Brytanii obserwacje ślepowrona czarnogłowego były rzadkie, ale udokumentowane zarówno w starożytności, jak i w czasach współczesnych, z pewnymi dowodami na to, że nawet rozmnażały się tam na wolności.