Nosorożec czarny

Czarny nosorożec, znany również jako nosorożec hakowaty, jest krytycznie zagrożonym gatunkiem, występującym we wschodniej i południowej Afryce. Te imponujące stworzenia mogą mieć barwę od brązowej do szarej. Carl Linnaeus nadał im nazwę Rhinoceros bicornis w 1758 roku, lecz z biegiem lat pojawiło się wiele debat i nieporozumień dotyczących ich podgatunków.

Kiedyś istniało kilka podgatunków czarnego nosorożca. Niestety, niektóre z nich wyginęły wskutek nadmiernych polowań i niszczenia siedlisk. Czarny nosorożec dzieli wspólnego przodka z białym nosorożcem, od którego oddzielił się około cztery do pięciu milionów lat temu. W porównaniu do swoich białych krewnych, czarne nosorożce są mniejsze i wyróżniają się spiczastą, chwytną górną wargą, która pomaga im w zdobywaniu pożywienia.

Historycznie czarne nosorożce wędrowały po rozległych obszarach Afryki. Obecnie jednak są głównie ograniczone do chronionych rezerwatów z powodu utraty siedlisk i kłusownictwa. Wysiłki na rzecz ochrony tych pozostałych populacji zostały zintensyfikowane, ale kłusownictwo na nielegalny handel rogami nosorożców pozostaje poważnym zagrożeniem. Rogi nosorożców od dawna znajdowały zastosowanie w tradycyjnej medycynie chińskiej oraz jako ozdobne przedmioty, co spowodowało drastyczny spadek ich populacji.

Jeśli chodzi o rozmnażanie, czarne nosorożce są przeważnie samotnikami, które spotykają się jedynie w celu reprodukcji. Po okresie ciąży trwającym 15 miesięcy rodzi się jedno cielę. W przeciwieństwie do niektórych innych zwierząt, dorosłe czarne nosorożce nie są szczególnie terytorialne. Przed rozmnażaniem angażują się w unikalne zaloty, które są fascynujące do obserwacji. Niemniej jednak, są zagrożone ze względu na zmiany siedlisk, kłusownictwo oraz konkurencję ze strony innych gatunków, takich jak słonie.

Konserwatorzy przyrody intensywnie pracują nad uratowaniem czarnego nosorożca. Ich działania obejmują przemieszczanie nosorożców do chronionych obszarów, wdrażanie środków przeciwko kłusownictwu oraz prowadzenie programów hodowli w niewoli. Dzięki tym wysiłkom populacja czarnych nosorożców wykazuje pewne oznaki odrodzenia w ostatnich latach. Niemniej jednak pozostają one krytycznie zagrożone. Niektóre podgatunki już wyginęły, a zachodni czarny nosorożec został uznany za wymarły w 2011 roku. Pomimo tych wyzwań, walka o ocalenie czarnego nosorożca trwa, a każdy wysiłek ma znaczenie w ich walce o przetrwanie.