Teh halia

Herbata imbirowa, przepyszny napar z korzenia imbiru, ma bogatą historię jako tradycyjny środek leczniczy w całej Azji Wschodniej, Południowej, Południowo-Wschodniej i Zachodniej. Może być spożywana sama lub z dodatkami, takimi jak mleko, plasterki pomarańczy czy cytryna.

W Azji Wschodniej każdy kraj ma własną wersję herbaty imbirowej. W Chinach, podczas dynastii Tang, imbir był popularnym dodatkiem do herbaty, razem z takimi składnikami jak cebula, skórka pomarańczowa, goździki i mięta pieprzowa. W Japonii nazywa się "shōgayu", a w Korei "saenggang-cha", przygotowywana przez gotowanie świeżych plasterków imbiru w wodzie lub mieszanie soku imbirowego z gorącą wodą.

Azja Południowo-Wschodnia oferuje również swoje unikalne wersje. W Brunei, Malezji i Singapurze znajdziesz "teh halia", słodzoną czarną herbatę z mlekiem lub mlekiem skondensowanym. W Indonezji jest "teh jahe", a popularnym lokalnym wariantem jest "wedang jahe", który zawiera cukier palmowy i przyprawy.

W Azji Południowej, szczególnie w Indiach, herbata imbirowa jest znana jako "adrak ki chai" i jest podstawowym napojem. Na Filipinach nazywa się "salabat" i jest szczególnie popularna w chłodnym grudniu.

Każdy region dodaje swoje własne akcenty do herbaty imbirowej, często włączając takie składniki jak miód, cukier, jujuby, orzeszki piniowe i przyprawy takie jak trawa cytrynowa, goździki i laski cynamonu. Niektórzy dodają mleko, świeże lub skondensowane, dla bogatszego smaku. Herbata imbirowa to nie tylko napój; to kulturowy skarb ceniony za swoje orzeźwiające i kojące właściwości.