Wąż Eskulapa

Wąż Eskulapa, niejadowity gatunek rodzimy dla Europy, należy do podrodziny Colubrinae w rodzinie połozowatych (Colubridae). Osiągając do 2 metrów długości, jest jednym z największych węży w Europie i posiada bogate znaczenie kulturowe oraz historyczne, szczególnie w starożytnej mitologii greckiej, rzymskiej i iliryjskiej.

Opis

Wąż Eskulapa, znany też jako Zamenis longissimus, jest ciemny, długi i smukły, z metalicznym połyskiem. Młode osobniki mają żółty kołnierz wokół szyi, podczas gdy dorosłe są bardziej jednolite kolorystycznie. Mogą żyć od 25 do 30 lat.

Zasięg Geograficzny

Te węże można znaleźć w różnych częściach Europy, w tym we Francji, Hiszpanii, Włoszech, na Półwyspie Bałkańskim, w Grecji, Azji Mniejszej oraz w części Europy Środkowej i Wschodniej. Istnieją również izolowane populacje w Niemczech, Czechach, Rosji, Iranie i Turcji.

Siedlisko

Węże Eskulapa preferują zalesione, ciepłe i umiarkowanie wilgotne środowiska z dobrym nasłonecznieniem i różnorodną roślinnością. Najlepiej rozwijają się w lasach liściastych strefy umiarkowanej i na stepach leśnych, ale unikają otwartych równin i obszarów rolniczych.

Dieta i Drapieżniki

Ich dieta składa się głównie z gryzoni, ptaków i jaj. Są zagrożone przez drapieżniki takie jak borsuki, lisy, dziki, ptaki drapieżne i zwierzęta domowe. Młode osobniki są również narażone na ataki innych węży.

Zachowanie

Aktywne w ciągu dnia, węże Eskulapa są doskonałymi wspinaczami, zdolnymi do wspinania się po pionowych pniach drzew. Wykazują zachowania terytorialne i potrafią skutecznie bronić się, gdy są zagrożone.

Rozmnażanie

Rozmnażanie następuje corocznie po okresie hibernacji. Samce angażują się w rytualne walki o prawo do kopulacji. Samice składają jaja w ciepłych, wilgotnych miejscach, a jaja inkubują się przez około 8 tygodni przed wykluciem.

Ochrona

Chociaż nie są zagrożone wyginięciem, węże Eskulapa stają w obliczu zagrożeń związanych z niszczeniem siedlisk i rozwojem infrastruktury, zwłaszcza na obrzeżach ich zasięgu. Konieczne są działania ochronne, aby zabezpieczyć ich główne siedliska i zapewnić różnorodność genetyczną populacji.

Taksonomia

Najnowsze badania zidentyfikowały cztery linie genetyczne w obrębie gatunku: haplotypy zachodnie, adriatyckie, dunajskie i wschodnie. Status populacji enklaw irańskich jest nadal niejasny.

Historia

Gatunek przeszedł kilka rewizji taksonomicznych i jest obecnie klasyfikowany jako Zamenis longissimus. Jego nazwa zwyczajowa nawiązuje do klasycznego boga uzdrawiania, Asklepiosa (lub Eskulapa), podkreślając jego historyczne znaczenie.