Swett–Ilsley House, Newbury

The Swett-Ilsley House to znacznie rozbudowany dom kolonialny znajdujący się przy 4 High Road, Newbury, Massachusetts, Stany Zjednoczone. Obecnie jest własnością Historic New England, dawniej Society for the Preservation of New England Antiquities, i działa jako muzeum naukowe.

Pierwotna część domu została zbudowana w 1670 r. przez Stephena Swetta, jednego z pierwszych osadników Newbury, na planie jednopokojowym z wykuszem kominowym od strony południowej. Pod rządami różnych właścicieli dom pozostawał w mniej więcej niezmienionej formie do około 1720 r. kiedy to został powiększony o drugi dom jednopokojowy na północ od pierwotnej bryły. Nad całością zbudowano nowy dach, częściowo z zachowanych krokwi ze starszego dachu, zmieniając kierunek bieguna kalenicy z osi wschód-zachód na północ-południe. Komin, znajdujący się wówczas w północno-zachodnim narożniku głównego bloku, został zachowany, ale jego górny komin został prawdopodobnie w tym czasie zmodyfikowany.

W XVIII i XIX w. dom był wielokrotnie rozbudowywany, pełnił też funkcję "sklepu tytoniowego", młyna czekoladowego i tawerny. Dom został przedłużony w kierunku północnym, chociaż nieregularna działka wymagała, aby ściana wschodnia zatrzymała się dwie stopy przed ścianą zachodnią. Pierwotny komin został rozebrany, a nowy, centralnie umieszczony, służył częściom domu z lat 1670 i 1720.

W 1756 r. nieregularny kształt domu został nieco skwitowany, gdy zakup ziemi na północy umożliwił dobudowanie ostatniej, północnej części, jednopokojowej z holem schodowym i osobnym kominem. Obecną formę budynek uzyskał dzięki dobudowaniu na zachodnim końcu domu przybudówki kuchennej, w której znajduje się jeden z największych kominków z tego okresu, z trzema piecami ulowymi.

W 1911 roku dom został zakupiony przez SPNEA, co było jego pierwszym nabytkiem architektonicznym. Dzięki radom architekta Henry'ego Charlesa Deana, SPNEA usunęła warstwy tynku i tynku, odsłaniając oryginalne drewno, boazerię z początku XVIII wieku i jeden z największych kominków w Nowej Anglii. Renowacja została przerwana po wyczerpaniu funduszy, zanim odtworzono dawno zapomniane oryginalne elementy, takie jak okna z diamentowymi szybami, w wyniku czego powstał dom z nieodrestaurowaną XVIII-wieczną zewnętrzną częścią i częściowo odrestaurowanym wnętrzem, odzwierciedlającym zarówno XVII, jak i początek XVIII wieku. Po odrestaurowaniu dom był wynajmowany kolejnym lokatorom, którzy prowadzili w nim herbaciarnię aż do 1965 r. kiedy to dom stał się muzeum naukowym.