Church of the Saviour, Syracuse

Kościół Zbawiciela jest kaplicą w diecezji episkopalnej Centralnego Nowego Jorku. Jest to anglo-katolicka parafia episkopalna, wyróżniająca się historycznie znaczącą architekturą i wystrojem, które ukształtowały się pod koniec XIX i na początku XX wieku.

Kościół Zbawiciela został po raz pierwszy zorganizowany w Syracuse w stanie Nowy Jork w 1848 roku jako kościół św. Był to dopiero drugi kościół w stanie Nowy Jork, który miał całkowicie wolne ławki. Po serii pożarów, w 1891 roku budynek został zastąpiony nowym, zaprojektowanym przez architekta z Syracuse, Asa L. Merricka. Siedem lat później, po licytacji w postępowaniu upadłościowym, parafia została zreorganizowana jako Church of the Saviour. Wreszcie, po kolejnym pożarze, w 1912 r. wnętrze budynku zostało przeprojektowane przez firmę Ralpha Adamsa Crama, jednego z czołowych przedstawicieli architektury gotyckiego odrodzenia i zwolennika kultu anglokatolickiego w kraju.

We wnętrzu kościoła Zbawiciela znajdują się: belka podwalinowa wyrzeźbiona w 1913 r. przez Johannesa Kirchmayera z Bostonu; ołtarz z kamienia Caen i marmuru karraryjskiego, wykonany przez firmę J. i R. Lamb, poświęcony w 1915 r.; organy o pojemności 2000 piszczałek, zbudowane w 1962 r. przez firmę M. P. Möller. Organy zostały zbudowane według niezwykłego projektu opracowanego przez muzykologa Ernesta F. White'a, dyrektora tonalnego firmy Möller Company, który w latach 1962-1963 pełnił również funkcję organisty i dyrektora muzycznego kościoła Zbawiciela. W budynku znajduje się również kaplica dla kobiet oraz drewniane kolumbarium.

Niedzielne nabożeństwa eucharystyczne w Kościele Zbawiciela są sprawowane zgodnie z rytuałem I z Book of Common Prayer, formą liturgii używaną w kościołach episkopalnych w Stanach Zjednoczonych przed 1979 r.