Fort Stanwix National Monument, Rome

Fort Stanwix był kolonialną fortecą, której budowę rozpoczęto 26 sierpnia 1758 roku, pod kierownictwem brytyjskiego generała Johna Stanwixa, w miejscu dzisiejszego Rome w stanie Nowy Jork, ale nie ukończono do około 1762 roku. Fort bastionowy został zbudowany, aby strzec przeprawy zwanej Oneida Carry podczas wojny francusko-indiańskiej. Obecnie w tym miejscu znajduje się Fort Stanwix National Monument, zrekonstruowany obiekt zbudowany przez National Park Service.

Fort Stanwix jest historycznie ważny ze względu na jego skuteczną obronę przez wojska amerykańskie podczas oblężenia w sierpniu 1777 roku. Fort został zbudowany przez Brytyjczyków w 1758 r. w strategicznym miejscu wzdłuż szlaku wodnego prowadzącego z jeziora Ontario do rzeki Hudson. Po zdobyciu i odbudowaniu fortu przez wojska amerykańskie podczas amerykańskiej wojny rewolucyjnej były one oblegane przez armię brytyjską, która nacierała z Kanady przez jezioro Ontario, mając nadzieję na dotarcie do rzeki Hudson. Siły brytyjskie odstąpiły od oblężenia, co w konsekwencji przyczyniło się do klęski większej armii brytyjskiej podczas kampanii Saratoga.

Fort Stanwix był również miejscem zawarcia w 1768 r. traktatu o forcie Stanwix między Wielką Brytanią a plemionami rdzennych Amerykanów, a także traktatu o forcie Stanwix z 1784 r. między tymi plemionami a rządem amerykańskim.

Oprócz samej rekonstrukcji fortu, pomnik narodowy obejmuje trzy krótkie szlaki, które go otaczają, a jeden z nich biegnie wzdłuż fragmentu Oneida Carry. Centrum Zarządzania Zbiorami i Edukacji im. Marinusa Willetta przechowuje 485 000 artefaktów i dokumentów, prezentuje wystawy o forcie Stanwix i Dolinie Mohawk oraz służy jako regionalne centrum turystyczne.