The Moose's Tooth, Park Narodowy Denali

Ząb Łosia to szczyt skalny po wschodniej stronie wąwozu Ruth w paśmie Central Alaska Range, 15 mil na południowy wschód od Denali. Mimo stosunkowo niewielkiej wysokości jest to trudna wspinaczka. Wyróżnia się wieloma dużymi ścianami skalnymi i długimi lodowymi żlebami, które są znane w kręgach alpinistów i były świadkami wielu bardzo technicznych wejść.

Szczyt został pierwotnie nazwany przez Belmore Browne'a i Herschela Parkera Mount Hubbard na cześć generała Thomasa Hamlina Hubbarda - prezesa Peary Arctic Club. Nazwa ta została odwołana przez Służbę Geologiczną Stanów Zjednoczonych, która nadała szczytowi nazwę "Ząb Łosia", będącą tłumaczeniem nazwy szczytu nadanej przez Athabascan. W oficjalnej nazwie USGS brakuje poprawnego gramatycznie apostrofu.

Ząb Łosia znajduje się na wschód od północnego krańca Wąwozu Ruth, naprzeciwko góry Barille i Dickey. Jest to najwyższy szczyt w kompleksie szczytów skalnych o nazwach takich jak "Ząb Oka", "Ząb Cukru" i "Ząb Złamany". Po wschodniej stronie tego kompleksu znajduje się czoło lodowca Buckskin Glacier, który zapewnia dostęp do wspinaczki na szczególnie dużej i trudnej wschodniej ścianie Zębu Łosia. Inny dostęp jest z Root Canal, lodowcowego lądowiska po stronie południowej.

Nazwa szczytu pochodzi od jego budowy: grzbiet szczytowy to długa, nisko nachylona grań biegnąca z grubsza ze wschodu na zachód przez około milę, ze stromymi spadkami na północ i południe. Nadaje to górze niejasne podobieństwo do zęba łosia. Sprawia też, że wejście na prawdziwy szczyt z zachodniej grani jest bardzo trudne. Szczyt jest zwykle osiągany przez strome żleby po południowo-zachodniej stronie szczytu.

Pierwsze wejście na Ząb Łosia odbyło się w czerwcu 1964 roku przez czterech Niemców, granią północno-zachodnią. W czerwcu 1974 roku Gary Bocarde, Michael Clark, Charles Porter i John Svenson weszli na niższy Południowo-Zachodni Szczyt przez Południowo-Zachodnią Ścianę, co było drugim wejściem na ten masyw, ale nie na główny szczyt. Znaleźli tam dużą ilość zmurszałej skały. W lipcu 1975 roku Jon Krakauer, Thomas Davies i Nate Zinsser dokonali drugiego wejścia na szczyt główny, przez żleb na południowej ścianie, który nazwali "Drogą Szynki i Jajka". Jest to obecnie najpopularniejsza droga na górze.