Fountain of the Great Lakes, Chicago

Fountain of the Great Lakes, czyli Fontanna Ducha Wielkich Jezior, to alegoryczna rzeźba i fontanna autorstwa Lorado Tafta. Wykonane z brązu dzieło sztuki, stworzone w latach 1907-1913, przedstawia pięć kobiet ustawionych w taki sposób, aby woda płynęła w sposób, który ma przypominać przepływ wody przez pięć Wielkich Jezior Ameryki Północnej. W przypadku Wielkich Jezior przepływ wody rozpoczyna się w jeziorze Superior na wysokości 600 stóp nad poziomem morza i biegnie dalej na wschód przez każde jezioro aż do jeziora Ontario. Fontanna jest jednym z najbardziej znanych dzieł Tafta. Znajduje się ona w publicznym budynku South McCormick Memorial Court Instytutu Sztuki w Chicago, w dzielnicy Chicago Loop.

Pierwotnie fontanna była ustawiona w kierunku południowym, gdzie pozostała do 1963 r. kiedy to została przeniesiona obok dobudówki skrzydła Mortona w kierunku zachodnim. W swojej pierwotnej lokalizacji była widoczna z południowej strony skrzyżowania Jackson i Michigan Avenue, znanego niegdyś jako "route center". Fontanna została zamówiona przez fundusz Benjamina Fergusona, a na jednej z powierzchni widnieje tytuł Fontanna Wielkich Jezior im. B. F. Fergusona. Na tylnej płycie znajduje się płaskorzeźba Benjamina Fergusona, która od czasu przeniesienia fontanny jest ukryta przed wzrokiem.

Ponieważ było to pierwsze zlecenie z Funduszu Fergusona, wystąpiły różne opóźnienia w jego finansowaniu. Ponadto w czasie, gdy składano zamówienie, zmieniały się uwarunkowania prawne dotyczące zagospodarowania terenu w Parku Granta, co spowodowało opóźnienia w wyborze lokalizacji. Po wzniesieniu fontanna zebrała w większości pozytywne recenzje, ale kilku krytyków zakwestionowało symbolikę rzeźby. Inni byli uwikłani w ówczesne podteksty społeczno-polityczne, związane z przepisami dotyczącymi obsceniczności w odniesieniu do sztuki publicznej i tego półnagiego dzieła.