Izembek National Wildlife Refuge

Izembek National Wildlife Refuge jest najmniejszym z narodowych rezerwatów przyrody położonych w amerykańskim stanie Alaska. Leży na północno-zachodnim wybrzeżu centralnej części Aleutians East Borough. Prawie cała ostoja została uznana za dziką puszczę w 1980 roku na mocy ustawy Alaska National Interest Lands Conservation Act. Ostoja jest zarządzana z biura w Cold Bay.

Izembek National Wildlife Refuge leży pomiędzy wysoce produktywnymi wodami Morza Beringa i Zatoki Alaski. W samym sercu rezerwatu znajduje się Laguna Izembek, ekosystem przybrzeżny o długości 48 km i szerokości 8 km, zawierający jedno z największych na świecie skupisk trawy morskiej Zostera marina. Na terenie rezerwatu można znaleźć ponad 200 gatunków dzikich zwierząt i dziewięć gatunków ryb. Miliony wędrownych ptaków wodnych i brzegowych znajdują pożywienie i schronienie w przybrzeżnych lagunach i słodkowodnych mokradłach w drodze do i z ich subarktycznych i arktycznych terenów lęgowych. Ta niezwykła liczebność i różnorodność ptactwa wodnego przyciągnęła międzynarodową uwagę. W 1986 roku Izembek National Wildlife Refuge i Izembek State Game Refuge, obejmujące zatopione tereny Zalewu Izembek, były pierwszymi terenami podmokłymi w Stanach Zjednoczonych, które zostały uznane za Mokradła o Międzynarodowym Znaczeniu przez Konwencję Ramsarską. W 2001 r. Izembek Refuge został również uznany przez National Audubon Society za Globally Important Bird Area.

Podejmowano próby wybudowania drogi przez rezerwat, łączącej miejscowości King Cove i Cold Bay. Jedna z takich prób dotyczyła przekazania 43 tys. akrów ziemi należącej do stanu Alaska i King Cove Corporation w zamian za budowę jednopasmowej drogi o długości 27 km, która przebiegałaby przez Izembek NWR. Ekolodzy twierdzili, że droga zagraża populacji wędrownych słonek i innych gatunków. Próba przekazania ziemi została ostatecznie zablokowana przez Departament Spraw Wewnętrznych w 2013 roku.

W styczniu 2018 r. administracja Trumpa zaproponowała inną umowę o przekazaniu ziemi. Dziewięć grup ekologicznych pozwało administrację tydzień później, argumentując, że czteroletnie oświadczenie o oddziaływaniu na środowisko zlecone przez Departament Spraw Wewnętrznych określiło już, że droga jest niepotrzebna i nieodwracalnie zniszczy ostoję. Orzeczenie wydane 29 marca 2019 r. przez Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu Alaska po raz kolejny zablokowało przekazanie ziemi, stwierdzając, że próby administracji Trumpa dotyczące usunięcia obszarów z ostoi są sprzeczne z istniejącym oświadczeniem o oddziaływaniu na środowisko i nie podjęto próby wyjaśnienia, dlaczego oświadczenie to nie ma już zastosowania. Drugi sędzia odrzucił poprawiony plan w czerwcu 2020 roku.