Levi B. Frost House, Southington

Levi B Frost House, znany również jako Asa Barns' Tavern, to zabytkowy budynek w wiosce Marion w Southington w stanie Connecticut. Dom reprezentuje ponad dwa wieki historii Southington. Wpisany dwukrotnie do National Register of Historic Places, jako samodzielna budowla i jako część Marion Historic District, dom jest ważny zarówno pod względem architektonicznym, jak i historycznym, ze względu na jego związek z historią Stanów Zjednoczonych i Nowej Anglii.

Asa Barns założył tawernę w tym budynku około 1765 roku, kiedy Marion Avenue była częścią drogi łączącej Bristol i New Haven. Znana również jako Barnes Tavern, przez wiele lat gospoda gościła licznych podróżnych, wśród nich francuskiego generała i jego oficerów. Podczas amerykańskiej wojny rewolucyjnej, 26 czerwca 1781 roku, wojska francuskiego generała Jean-Baptiste Donatien de Vimeur, comte de Rochambeau założyły ósmy obóz na swojej trasie w pobliżu na French Hill, a właściciel Barns przyjmował Rochambeau i jego oficerów w swojej tawernie przez cztery noce obozowania. Barns wydał na ich cześć bal w tawernie, na którym obecnych było wiele młodych kobiet z okolicy, które uznały za zaszczyt odbycie kotylionu z uprzejmymi cudzoziemcami. Rochambeau i jego oficerowie odwiedzili tawernę Barns ponownie podczas marszu powrotnego 27 października 1782 roku.

Asa Barns mieszkał w domu do swojej śmierci w 1819 roku, po czym jego syn wydzierżawił budynek Micah Ruggowi i Leviemu B. Frostowi, dwóm pionierom w produkcji śrub do powozów, którzy rozpoczęli działalność w Marion w latach czterdziestych XIX wieku. Spółka Frost-Rugg nie trwała jednak długo i mężczyźni rozstali się. Frost, kowal specjalizujący się w podkuwaniu wołów i wytwarzaniu ręcznie kutych śrub i innych produktów, kupił dom od Barnsa w 1820 roku. Dom służył mu jako kuźnia, dom i sklep wiejski. Jego warsztat zasłynął z podkuwania wołów. Dzięki zastosowaniu specjalnego urządzenia wynalezionego przez Frosta, które kontrolowało woły podczas podkuwania, jego warsztat przyciągał klientów z wielu kilometrów. W tym domu Frost zaczął produkować śruby, a w 1842 roku przeniósł swoją działalność na drugą stronę ulicy do budynku fabrycznego. Frost produkował śruby w warsztacie naprzeciwko swojego domu, a prowadząc działalność pod nazwą L. B. Frost & Son, stworzył pierwszą tokarkę do toczenia łbów śrub. W 1844 roku firma zaczęła produkować nakrętki i udało jej się utrzymać działalność do początku XX wieku.

Frost stał się liderem w młodym amerykańskim przemyśle śrubowym. Oprócz tego, że był przedsiębiorczym biznesmenem, Frost był także lokalnym przywódcą, który przez wiele lat służył swojej społeczności w kilku lokalnych urzędach i w Izbie Stanowej. Frost zmarł w tym domu 28 grudnia 1865 roku, ale dom pozostał w rękach jego rodziny aż do lat dwudziestych XX wieku.

Frontowa część budynku spłonęła i została odbudowana w 1836 r. przez Frosta, wówczas bogatego biznesmena, w nowszym stylu greckiego renesansu, popularnym w połowie XIX w. z pełnym szczytem, trójprzęsłową fasadą, wnęką na drzwi wejściowe, flankowaną przez gładkie pilastry, które podtrzymują entablaturę z wystającym gzymsem cymbałowym, charakterystycznym dla budynków w stylu greckiego renesansu. Nietypowa dla stylu greckiego renesansu jest długość budynku wynosząca 50 stóp, co może być wynikiem pierwotnej XVIII-wiecznej konstrukcji. Śledczy uważają, że duży tylny pokój z wytartymi deskami kasztanowymi, dużym kominkiem z piecem do gotowania pszczół i kamiennym paleniskiem, żłobioną lukarną i osobnymi drzwiami zewnętrznymi wydaje się starszy niż reszta domu i prawdopodobnie jest to piwiarnia dawnej tawerny sprzed 1836 roku. Belki podpierające tylną część domu to pnie drzew z nienaruszoną korą, co wskazuje, że ta część budynku jest starsza. Front budynku generalnie wydaje się nowszy, ponieważ zawiera najbardziej charakterystyczne detale stylu greckiego renesansu, w tym szerokie sosnowe podłogi, frontowe schody wznoszące się po lewej stronie, duży pokój frontowy po prawej stronie oraz detale stopni, podstopnic, poręczy i balustrad schodów, które wydają się być oryginalne dla projektu z połowy wieku.

Dom pozostał prywatną rezydencją, a w 1987 r. został objęty ochroną przez Służbę Parków Narodowych, gdy wpisano go do Krajowego Rejestru Zabytków ze względu na jego znaczenie architektoniczne i historyczne. Jest on również częścią historycznej dzielnicy Marion.