Colter Peak, Park Narodowy Yellowstone

Colter Peak el. 10 640 stóp to szczyt górski w paśmie Absaroka Range w południowo-wschodniej części Parku Narodowego Yellowstone. Nazwa szczytu pochodzi od nazwiska górala Johna Coltera, podobno pierwszego białego człowieka, który odwiedził region Yellowstone. Colter Peak został zdobyty po raz pierwszy w 1870 roku przez porucznika Gustavusa Cheyney Doane'a i Nathaniela P. Langforda podczas wyprawy Washburn-Langford-Doane Expedition. Henry D. Washburn, kierownik wyprawy, nazwał szczyt imieniem Langforda i Doane'a. Z nieznanych powodów geolog Ferdinand V. Hayden przeniósł te nazwy na szczyty położone dalej na północ w 1871 r. podczas Hayden Geological Survey of 1871. W 1888 roku Philetus Norris, drugi superintendent parku, z nieznanych powodów nazwał szczyt Mount Forum. W 1885 roku geolog Arnold Hague nadał szczytowi jego oficjalną nazwę: Colter Peak.

Pierwsza szczegółowa mapa jeziora Yellowstone została sporządzona przez Langforda z tego szczytu 7 września 1870 roku.

Relacja Doane'a z wejścia jego i Langforda na Absaroka Range : Siedemnasty dzień - 7 września. -- W towarzystwie pana Langforda wspiąłem się na szczyt sąsiedniego szczytu, najwyższego we wschodnim paśmie. Byliśmy cztery godziny w drodze do najwyższego punktu, wspinając się przez ponad milę po skorupiastym, skaleniowym granicie, po zostawieniu koni na granicy sosen.

Szczyt w południe, barometr 20,35; termometr 65°; wysokość 10 327 stóp.

Widok z tego szczytu obejmował całe jezioro, co pozwoliło nam nakreślić mapę jego ujść i łożysk z dużą dokładnością. Na południowo-zachodnim krańcu jeziora wznosiła się wysoka góra z żółtej skały, tworząca rozpadlinę w środku wielkiego basenu, poza którym wody płynęły na południe i zachód. Strumień, którego nie udało nam się przekroczyć poprzedniego dnia, wypływa w południowo-wschodnim paśmie, biegnie na wschód kilka mil i łączy się z innym strumieniem z południowego zachodu w Jeziorze Bridgera, tafli wody o średnicy około dwóch mil, u stóp skalistego szczytu oddalonego o około dwadzieścia pięć mil na południe, skąd strumień płynie na północ, w prostej dolinie, do Jeziora Yellowstone. Dolina ta ma jednakową szerokość około trzech mil, jest równa i bagnista w całej swej rozciągłości, z licznymi jeziorkami o znacznych rozmiarach, rozrzuconymi w odstępach na jej powierzchni. Na południe od Jeziora Bridgera, za rozlewiskiem rzeki Snake, w odległości trzydziestu mil widziano dwa ogromne słupy pary, które wznosiły się co najmniej 500 stóp ponad wierzchołki wzgórz. Były one dwadzieścia razy większe od wszystkich, które widzieliśmy wcześniej, ale znajdowały się w dużej odległości od naszego kursu i nie były odwiedzane. Patrząc na wschód, jedna góra następowała po drugiej, z przepaścistymi wąwozami, wulkanicznymi, nierównymi i w wielu miejscach nieprzejezdnymi, tak jakby wszystkie topliwe części gór stopiły się i uciekły, pozostawiając za sobą ogromny żużel. Nie było tu pasm szczytów; była to wielka równinna równina szczytów, z wytopionymi miększymi częściami, wzniesieniami dochodzącymi do tego samego poziomu i przykrytymi poziomymi pokładami lawy powierzchniowej. Formacja ta rozciągała się aż do granicy widoczności. Głębokie i wąskie doliny były porośnięte trawą i lasem, płynęły w nich iskrzące strumienie i stanowiły baseny dla wielu małych jezior; w rzeczywistości jeziora są tu wszędzie, na szczytach gór i na ich tarasowatych zboczach, w dolinach i w wąwozach, wszelkich rozmiarów, kształtów i jakości wody.