Waterloo Masonic Temple, Waterloo

Świątynia masońska w Waterloo to zabytkowy budynek znajdujący się w Waterloo, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Pierwsza loża masońska w mieście, nr 105 A.F. & A.M. została założona na zachodnim brzegu rzeki Cedar w 1857 roku. Loża nr 296 została zorganizowana na wschodnim brzegu rzeki w 1871 roku, a osiem lat później obie loże połączyły się w jedną. Pierwszą świątynię masońską wybudowano w 1899 roku na skrzyżowaniu ulic Sycamore Street i East Park Avenue. W latach 1890-1910 miasto przeżywało okres wzrostu gospodarczego, w którym liczba ludności podwajała się co dekadę. W 1918 roku masoni poczuli potrzebę budowy nowego obiektu. W 1920 r. zakupiono nieruchomość u zbiegu ulic East Park Avenue i Mulberry Street. Miejscowy architekt John G. Ralston, kolega masona, został wybrany do zaprojektowania nowego budynku w stylu określanym jako "Phoenician Revival". Ściany zewnętrzne zostały ukończone w 1925 roku, ale wnętrze dopiero w 1928 roku. Jest to czteropiętrowa budowla z podwyższoną piwnicą. Ściany zewnętrzne zbudowane są z ciemnoczerwonej cegły podkreślonej jasnoszarym wapieniem. Na głównej fasadzie znajduje się centralny pawilon wejściowy z trzema wejściami zakończonymi mauretańskimi szczytami w pobliżu linii dachu. W kamieniu wyryte są różne symbole masońskie, a centralny kamienny pawilon otoczony jest ozdobną cegłą. W 2013 r. budynek został wpisany do Krajowego Rejestru Zabytków.