Highland Historic District, Waterloo

Highland Historic District to uznana w całym kraju dzielnica historyczna znajdująca się w Waterloo, w stanie Iowa, w Stanach Zjednoczonych. Została wpisana na listę National Register of Historic Places w 1984 roku. Ze względu na rozwój przemysłu liczba ludności miasta podwoiła się w latach 1890-1900, a następnie ponownie w latach 1900-1910. W tym okresie wzrostu gospodarczego powstało osiedle mieszkaniowe o nazwie Highlands. John Steely, makler nieruchomości, i Lewis Lichty, adwokat, który był właścicielem Waterloo Canning Company, kupili nieruchomość znaną jako Sandhill w 1901 roku, a w 1905 roku otworzyli biuro Highland Land Company w Century Building. W dzielnicy historycznej znajdują się wyłącznie budynki mieszkalne. Najstarszy dom pochodzi z 1900 roku. W 1908 roku w centrum dzielnicy rozpoczęto budowę innych domów, które następnie przesuwały się na zewnątrz. Do 1942 roku wybudowano wszystkie domy z wyjątkiem 15. Wszystkie mają konstrukcję szkieletową, a ich elewacje są wykonane z drewna, stiuku, cegły i kamienia. Style popularne w tej dzielnicy to Colonial Revival, Tudor Revival i American Craftsman. Architekt z Waterloo, Mortimer B. Cleveland, jest odpowiedzialny za zaprojektowanie co najmniej 39 domów w tej dzielnicy. Chicagowski architekt krajobrazu Howard Evarts Weed zaprojektował plac i nasadzenia bulwarowe. Było to pierwsze podmiejskie osiedle mieszkaniowe w Waterloo. W pierwszej połowie XX wieku stało się ono enklawą dla przemysłowej i zawodowej elity miasta.