Pennsylvania Canal, Easton

Delaware Division of the Pennsylvania Canal, bardziej powszechnie nazywany Kanałem Delaware, biegnie przez 60 mil równolegle do prawego brzegu rzeki Delaware od śluz wejściowych w pobliżu ujścia rzeki Lehigh i końcowego końca Kanału Lehigh w Easton na południe do Bristolu. W Easton, gdzie dziś mieści się Narodowe Muzeum Kanału, Kanał Delaware łączył się także z Kanałem Morris, zbudowanym w celu transportu węgla antracytowego dla pozbawionego energii przemysłu New Jersey.

Później, po wybudowaniu śluzy przejazdowej w New Hope, "śluza wylotowa" w New Hope połączyła się z promem kablowym i wpłynęła do Lambertville, NJ, gdzie połączyła się z kanałem doprowadzającym, który zaczynał się na Bull's Island naprzeciwko Lumberville, a następnie biegł ponad 22 mile na południe wzdłuż brzegu New Jersey rzeki Delaware przez Trenton do Bordentown, zachodniego końca Kanału Delaware i Raritan do Nowego Jorku przez Nowy Brunszwik. Władze stanu Pensylwania zbudowały kanał Delaware, aby dostarczać węgiel kamienny antracytowy do głodnej energii Filadelfii w ramach planu budowy infrastruktury transportowej, znanego jako Główna Linia Robót Publicznych - inicjatywy ustawodawczej tworzącej zbiór samowzmacniających się wewnętrznych ulepszeń komercyjnych możliwości transportowych.

Kanał Delaware, podobnie jak kanał Lehigh, był przeznaczony przede wszystkim do transportu węgla antracytowego i innych towarów masowych, takich jak żwir, wapień, cement i tarcica - z północno-wschodniej Pensylwanii do Filadelfii. W odwrotnym kierunku oba kanały transportowały do miast północno-wschodnich towary przemysłowe, wyroby żelazne i wyroby stalowe. Kanały Delaware i Lehigh łączyły się również z Easton za pomocą połączeń promowych przez rzekę Delaware z New Jersey oraz z kanałem Delaware i Raritan, łącząc ładunki przemysłowe z Nowym Jorkiem.

Kanał Delaware, otwarty po raz pierwszy w 1832 roku, nadal posiada większość oryginalnych śluz, akweduktów i przelewów. Mimo że oba kanały osiągnęły szczyt przewozów w 1855 roku, po czym transport węgla korytarzem Lehigh został w coraz większym stopniu przejęty przez kolej, kanały działały aż do Wielkiego Kryzysu na początku lat trzydziestych XX wieku. Według National Park Service był to "najdłużej działający kanał w kraju".