Płetwal czerniakowy

Płetwal Bryde'a to fascynujący wieloryb fiszbinowy, trzeci co do wielkości członek rodziny płetwalowatych, ustępujący jedynie płetwalowi błękitnemu oraz płetwalowi zwyczajnemu. Te majestatyczne stworzenia zamieszkują większość oceanów świata, preferując głębokie, przybrzeżne wody. Każdego roku migrują, spędzając lato w chłodnych wodach subpolarnych, a zimę w umiarkowanych regionach subtropikalnych.

Codziennie płetwal Bryde'a spożywa około 900 kg pokarmu, żywiąc się głównie widłonogami, krylem i zooplanktonem. Jest to imponujące, zważywszy na fakt, że są jednymi z najszybszych waleni, osiągającymi prędkość do 50 km/h na krótkich dystansach.

Z powodu intensywnego wielorybnictwa populacje płetwala Bryde'a drastycznie zmalały. Na szczęście są teraz chronione na mocy międzynarodowych przepisów, a w 2008 roku ich populację oszacowano na około 80 000 osobników, co stanowi mniej niż jedną trzecią ich liczby sprzed okresu wielorybnictwa. Nazwa "płetwal Bryde'a" pochodzi od norweskiego słowa oznaczającego mintaja. Istnieją dwa uznane podgatunki: płetwal Bryde'a północny oraz płetwal Bryde'a południowy.

Płetwale Bryde'a są filtratorami, używającymi płyt fiszbinowych do przesiania wody i chwytania pokarmu w pobliżu powierzchni oceanu. Rozmnażają się w umiarkowanych morzach zimą, a samice rodzą co 2-3 lata. Długość okresu godowego i ciąży może się różnić, a młode są zazwyczaj odstawiane od mleka po 6-9 miesiącach. Te wieloryby są także znane ze swoich długich, głośnych wokalizacji, charakteryzujących się specyficznymi dźwiękami w zależności od regionu.

Zasięg występowania płetwala Bryde'a obejmuje wszystkie oceany świata, choć rzadko pojawiają się w wodach polarnych lub tropikalnych. Ich migracja zwykle polega na przemieszczaniu się między chłodniejszymi a umiarkowanymi akwenami. Wysiłki na rzecz ich ochrony nasiliły się od lat 70., a płetwal Bryde'a jest uznawany za gatunek zagrożony na podstawie różnych międzynarodowych umów o ochronie przyrody.

Pomimo tych działań ochronnych, populacja wciąż się odbudowuje, a liczba osobników wynosi około 80 000, co stanowi znaczący spadek w porównaniu do poziomu sprzed intensywnego wielorybnictwa. Zdarzały się przypadki masowych zgonów, potencjalnie związane z toksycznymi zakwitami glonów oraz innymi czynnikami środowiskowymi.