Nubian giraffe

Żyrafa nubijska, będąca wyodrębnionym podgatunkiem żyrafy, zamieszkuje tereny Etiopii, Kenii, Ugandy, Sudanu Południowego oraz Sudanu. Kiedyś szeroko rozprzestrzeniona w Afryce Północno-Wschodniej, niestety, zanikła w dzikich siedliskach takich jak Demokratyczna Republika Konga, Egipt i Erytrea. W 2018 roku IUCN sklasyfikowała żyrafę nubijską jako krytycznie zagrożoną wyginięciem.

Podgatunek ten jest jednym z dziewięciu rozpoznanych typów żyraf. W 1758 roku znany naukowiec Carl Linnaeus użył nazwy "Cervus camelopardalis" do opisania żyraf z Etiopii lub wschodniego Sudanu. Istnieje debata wśród ekspertów, czy żyrafa Rothschilda powinna być klasyfikowana jako odmiana żyrafy nubijskiej.

W kwestii wyglądu żyrafy nubijskie wyróżniają się kasztanowymi plamami i białymi liniami. Samce mają również charakterystyczny środkowy guzek. Żyrafy te dobrze radzą sobie na sawannach i w lasach, głównie we wschodnim Sudanie Południowym, południowo-zachodniej Etiopii, Ugandzie i Kenii. Obecne szacunki wskazują, że na wolności żyje około 2150 żyraf nubijskich, z czego około 1500 to osobniki zbliżone do żyraf Rothschilda.

W niewoli żyrafa nubijska jest stosunkowo powszechna, głównie ze względu na integrację żyraf Rothschilda do jej populacji. Programy hodowlane dla tego zagrożonego podgatunku znajdują się m.in. w Al Ain Zoo w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz w Giza Zoo w Egipcie, gdzie podejmowane są wysiłki na rzecz zachowania oryginalnego fenotypu żyrafy nubijskiej poza Afryką.