Indochinese leopard

Lampart indochiński, zamieszkujący południowo-wschodnią Azję oraz południowe Chiny, stoi w obliczu poważnych zagrożeń, takich jak utrata siedlisk spowodowana wylesianiem oraz kłusownictwo na potrzeby nielegalnego handlu dziką fauną i florą. Eksperci szacują, że populacja tych lampartów maleje i obecnie liczy jedynie kilka tysięcy dojrzałych osobników. Ich historyczny zasięg znacznie się skurczył na przestrzeni lat.

Po raz pierwszy opisany naukowo jako Panthera pardus delacouri w 1930 roku, lampart indochiński wyróżnia się rdzawo-czerwonym futrem z małymi rozetkami. Badania z wykorzystaniem fotopułapek ujawniają interesujący wzór: na północ od przesmyku Kra lamparty są przeważnie cętkowane, podczas gdy na południe melanistyczne (niemal czarne) osobniki są bardziej powszechne. Taka kolorystyka pomaga im lepiej wtopić się w gęste tropikalne lasy.

Obecny zasięg lamparta indochińskiego ogranicza się do części Azji Południowo-Wschodniej. Kluczowe populacje znajdują się w obszarach chronionych w Mjanmie, Tajlandii, Malezji, Kambodży i południowych Chinach. Jednak ich liczba drastycznie spadła w wielu regionach, a w niektórych obszarach mogły już całkowicie zniknąć.

Badania prowadzone na obszarach chronionych w Tajlandii dostarczyły informacji na temat preferowanych siedlisk i ofiar lamparta. Niestety, główne zagrożenia dla ich przetrwania to niszczenie siedlisk przez wylesianie, zmniejszenie liczby ofiar w wyniku nielegalnych polowań oraz nielegalny handel dziką fauną i florą, w którym części lamparta są coraz bardziej poszukiwane do tradycyjnej medycyny chińskiej.

Wyzwaniem związanym z ochroną lamparta indochińskiego jest zwalczanie niszczenia siedlisk i kłusownictwa. Aby zapewnić długoterminowe przetrwanie tego gatunku, kluczowe jest zabezpieczenie ich siedlisk i ograniczenie nielegalnych działań łowieckich. Działania na rzecz ochrony są niezbędne, aby uratować ten zagrożony podgatunek przed wyginięciem.