Kulik syberyjski

Dalekowschodni kulon to duży ptak siewkowy, który przypomina wyglądem kulona długodziobego, lecz jest od niego nieco większy. Jego głównie brązowe upierzenie i jednolite brązowe podskrzydła wyróżniają go spośród innych kulonów. Ten ptak jest największym przedstawicielem swojego rodzaju i prawdopodobnie największym siewkowcem na świecie. Osiąga długość od 60 do 66 cm i ma rozpiętość skrzydeł wynoszącą około 110 cm. Waży od 565 do 1150 gramów, co czyni go porównywalnym wielkością do kulona zwyczajnego. Jego długi dziób, mierzący od 12,8 do 20,1 cm, jest jedną z jego najbardziej charakterystycznych cech.

W sezonie lęgowym dalekowschodni kulon zamieszkuje północno-wschodnią Azję, od Syberii po Kamczatkę i Mongolię. Preferuje tereny podmokłe, takie jak bagna i brzegi jezior. Zimą większość tych ptaków migruje na wybrzeża Australii, podczas gdy niektóre podróżują do Korei Południowej, Tajlandii, Filipin i Nowej Zelandii. Zazwyczaj przebywają w estuariach, na plażach i w słonych bagnach. Morze Żółte stanowi często uczęszczaną trasę migracyjną dla tych ptaków.

Dalekowschodni kulon żywi się głównie bezkręgowcami znalezionymi w błocie, używając do tego swojego długiego, zakrzywionego dzioba. Chociaż może żerować samotnie, często tworzy duże stada podczas migracji i odpoczynku. Jego głos to charakterystyczny, czysty gwizd, brzmiący jak "cuuue-reee", często powtarzany.

Według stanu na 2006 rok globalna populacja dalekowschodnich kulonów była szacowana na około 38 000 osobników. Początkowo IUCN klasyfikowała go jako gatunek najmniejszej troski, co okazało się niedoszacowaniem jego rzadkości. Do 2010 roku IUCN zaktualizowała jego status na "narażony". W Australii ptak ten jest uznawany za "krytycznie zagrożony" zgodnie z ustawą o ochronie środowiska i zachowaniu różnorodności biologicznej.

Naukową podróż dalekowschodniego kulona rozpoczął w 1760 roku francuski zoolog Mathurin Jacques Brisson, opisując go w swoim dziele "Ornithologie". Jednak łacińskie nazwy Brissona nie zostały zaakceptowane w systemie binominalnym. Dopiero w 1766 roku szwedzki przyrodnik Carl Linnaeus włączył ptaka do dwunastej edycji "Systema Naturae", nadając mu nazwę Scolopax madagascariensis.