Mewa srebrzysta

Mewa srebrzysta europejska to duży, szeroko rozpowszechniony ptak, występujący w całej Północnej, Zachodniej, Środkowej i Wschodniej Europie, a także w Skandynawii i krajach bałtyckich. Mewy te mają zróżnicowaną dietę, obejmującą ryby, skorupiaki, padlinę, a nawet niektóre rośliny. Ich klasyfikacja jest nieco problematyczna, ponieważ eksperci nie są zgodni co do tego, czy istnieją dwa, czy nawet do ośmiu odrębnych gatunków w grupie mewy srebrzystej/mewy żółtonogiej.

Dorosłe mewy srebrzyste europejskie można łatwo rozpoznać po szarych grzbietach, białych głowach i spodnich częściach ciała, czarnych końcówkach skrzydeł z białymi plamkami oraz żółtych dziobach z charakterystyczną czerwoną plamką. Młodsze ptaki natomiast są przeważnie brązowe z ciemnymi prążkami. Mewy te są również znane z głośnych, śmiejących się dźwięków oraz skomplikowanych zachowań społecznych, obejmujących różne formy komunikacji i sygnałów ostrzegawczych.

Jako wszystkożerne oportunistki, mewy srebrzyste europejskie korzystają z szerokiego wachlarza źródeł pożywienia. Często można je spotkać żerujące na wysypiskach śmieci i składowiskach odpadów, a także polujące na wodne zdobycze. Co fascynujące, zaobserwowano, że upuszczają skorupiaki z wysokości, aby je rozbić, a nawet używają kawałków chleba jako przynęty do łapania ryb. Mewy te mogą pić wodę morską dzięki specjalnym gruczołom, które pomagają im usuwać nadmiar soli.

Jeśli chodzi o rozmnażanie i gniazdowanie, mewy te tworzą silne więzi partnerskie i zazwyczaj składają od dwóch do czterech jaj. Są bardzo ochronne wobec swoich gniazd i przeważnie monogamiczne, często pozostając z tym samym partnerem przez całe życie. Pisklęta wykluwają się z otwartymi oczami, pokryte puchem, i są w stanie chodzić wkrótce po wykluciu. Kolonie lęgowe nie są jednak wolne od zagrożeń, takich jak mewy siodłate, błotniaki, wrony i czaple.

Relacje między mewami srebrzystymi europejskimi a ludźmi mogą być dość napięte, zwłaszcza na obszarach miejskich, gdzie te ptaki doskonale się rozwijają dzięki obfitości pożywienia i miejsc do gniazdowania. Próby zniechęcenia ich do gniazdowania w miastach w dużej mierze zawiodły, ponieważ ptaki te są zarówno inteligentne, jak i przystosowawcze. Znane są z tego, że zniżają się, aby wyrwać jedzenie ludziom, i mogą być dość agresywne w obronie swoich gniazd w sezonie lęgowym, co prowadzi do częstych konfliktów.