Fakty o: Synogarlica perłoszyja
Synogarlica perłoszyja – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych. Występuje w południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek opisał Giovanni Antonio Scopoli w 1786 na podstawie holotypu z Kantonu. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Columba chinensis. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza synogarlicę perłoszyją w rodzaju Spilopelia. Wyróżnia 5 podgatunków. Klasyfikacja nie jest jednak jasna. Synogarlica plamoskrzydła (S. (c.) suratensis) bywa uznawana za odrębny gatunek. Autorzy Handbook of the Birds of the World uznają tylko dwa podgatunki: synogarlicę sundajską (S. c. tigrina) i synogarlicę perłoszyją (S. c. chinensis).
Podgatunki i zasięg występowania
IOC wyróżnia następujące podgatunki:
- synogarlica plamoskrzydła (S. c. suratensis) (Gmelin, JF, 1789) – Pakistan, Indie, Nepal i Bhutan
- S. c. ceylonensis (Reichenbach, 1851) – Sri Lanka
- synogarlica sundajska (S. c. tigrina) (Temminck, 1809) – Bangladesz i północno-wschodnie Indie, Indochiny, Filipiny i Wyspy Sundajskie
- synogarlica pełnoszyja (S. c. chinensis) (Scopoli, 1786) – północno-wschodnia Mjanma po centralne i wschodnie Chiny, Tajwan
- S. c. hainana (Hartert, 1910) – Hajnan
Synogarlice perłoszyje introdukowano na Sulawesi, Moluki, Mauritius, do wschodniej Australii i Tasmanii, Nowej Zelandii (w Auckland), na Nową Kaledonię, Fidżi i do Kalifornii.
Morfologia
Długość ciała wynosi 27,5–30 cm; masa ciała 106–198 g. Synogarlice perłoszyje to gołębie o smukłej budowie ciała, stosunkowo krótkich skrzydłach i długim stopniowanym ogonie. Łatwo zidentyfikować je po szerokich białych zakończeniach zewnętrznych sterówek, białych kropkach na czarnej plamie na szyi i w miarę jednolitym, ziemistobrązowym w górnych partiach upierzeniu. Pióra w górnej części grzbietu mają jasnopłowe krawędzie, a w przypadku przedstawicieli niektórych podgatunków czarne paski wzdłuż stosin. Z daleka daje to wizualny efekt łuskowania, szczególnie w przypadku pokryw skrzydłowych mniejszych. U młodych osobników nie występuje czarna plama na szyi oraz mają wyraźniejsze płowe krawędzie piór górnej części grzbietu i pokryw skrzydłowych. Tęczówka pomarańczowa po pomarańczowożółtą, dziób czarniawy po ciemnobrązowy, nogi i stopy czerwonoróżowe lub czerwonofioletowe.
Ekologia i zachowanie
Środowiskiem życia synogarlic perłoszyich są półotwarte obszary z zadrzewieniami i krzewami. Odnotowywane były od poziomu morza do 2400 m n.p.m. (w Himalajach), okazjonalnie do 4900 m n.p.m. Unikają pustyń, półpustyń, obszarów bezdrzewnych i gęsto zalesionych. Dobrze przystosowały się do siedlisk ludzkich. Przeważnie synogarlice perłoszyje przebywają samemu, w parach lub niewielkich, luźnych grupach. Żerują niemal wyłącznie na ziemi. Żywią się nasionami.
Lęgi
Okres lęgowy w północnej części zasięgu trwa od kwietnia do czerwca, jednak w pozostałej części zasięgu lęgi notuje się cały rok, również miejscach, gdzie gołębie te introdukowano. Synogarlice perłoszyje swe gniazda budują na wysokości 1–20 m nad ziemią; mają formę typowej dla gołębi luźnej platformy z patyków. Zniesienie liczy 2 jaja; mają czysto białe połyskliwe skorupki. Inkubacja trwa 14–16 dni. Wysiadują obydwa ptaki z pary. Młode opierzają się po 14–15 dniach życia.
Głos
Odgłosy ptaka to charakterystyczne "kuu-u...kruu" lub "kuu...kuu-uu...kruuk".
Status
IUCN uznaje synogarlicę perłoszyją za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2014 (stan w 2017).
Laos