Żmija sykliwa

Żmija sykliwa (Bitis arietans) to jadowity wąż, który zasiedla sawanny i trawiaste obszary Afryki oraz części zachodniej Arabii. Jest ona znana z największej liczby zgonów spowodowanych ukąszeniami w Afryce, co wynika z jej powszechności, częstych kontaktów z ludźmi oraz agresywnego zachowania. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany przez niemieckiego przyrodnika Blasiusa Merrema w 1820 roku i posiada dwa uznane podgatunki.

Ten wąż jest duży i krępy, a jego ubarwienie różni się w zależności od regionu. Charakterystyczne są ciemne pasy na głowie i ciele, oraz oznaczenia w kształcie chevronów lub liter U na grzbiecie i ogonie. Występuje na obszarze całej Afryki subsaharyjskiej oraz na niektórych częściach Półwyspu Arabskiego, unikając jedynie prawdziwych pustyń, lasów deszczowych i wysokogórskich regionów.

Pod względem zachowania, żmija sykliwa prowadzi zazwyczaj naziemny tryb życia, ale potrafi pływać i wspinać się, jeśli jest taka potrzeba. Kiedy czuje się zagrożona, przyjmuje postawę obronną, głośno syczy i szybko atakuje swoimi długimi kłami. Wąż ten jest głównie aktywny nocą, polując na ssaki, ptaki, płazy i jaszczurki.

Żmije sykliwe używają feromonów do przyciągania partnerów, a samce angażują się w walki poprzez zapasy szyjami. Samice mogą rodzić duże mioty, czasami zawierające ponad 80 młodych. W niewoli mogą być trzymane, ale mają tendencję do przejadania się, jeśli nie są odpowiednio kontrolowane.

Jad żmii sykliwej jest niezwykle toksyczny, powodując poważne objawy miejscowe i ogólnoustrojowe u ludzi. Ukąszenia mogą prowadzić do martwicy, krwotoków, intensywnego bólu, obrzęków, a nawet śmiertelnych powikłań, jeśli nie zostaną szybko leczone. Wskaźnik śmiertelności zależy od ciężkości ukąszenia i jakości opieki medycznej, przy czym słabe zarządzanie kliniczne jest jednym z kluczowych czynników większości zgonów.