Fakty o: Kot błotny
Kot błotny, chaus, kot bagienny, kot trzcinowy – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Opisany w 1777 roku. Spokrewniony ze żbikiem europejskim. Jeden z dwóch kotów znanych z egipskich malowideł; był przez Egipcjan używany do polowania na ptaki. Przypomina budową kota domowego, lecz wyróżnia go maskujące umaszczenie.
Charakterystyka
Długość ciała 61–85 cm, długość ogona 20–31 cm; masa ciała dorosłych samców 5,7–12 kg, dorosłych samic 2,6–9 kg; wysokość w kłębie to 40-50 cm. Na rozległym obszarze występuje w 9 podgatunkach (czy rasach geograficznych) różniących się ubarwieniem, długością sierści i wielkością. Zazwyczaj jest to kot o płowym (czasem rudawym lub rudobrązowym) ubarwieniu. Ma uszy z krótkimi pędzelkami (jak u rysia). Ogon czarno zakończony, puszysty, z wyraźnymi pierścieniami. Z pyska przypomina kota domowego.
Żywi się głównie gryzoniami, ale także zającami, płazami, robakami oraz ptakami, wężami, jaszczurkami i rybami.
Koty błotne potrafią nurkować (wykorzystują tę zdolność w celu złapania ryby bądź ucieczki przed psami lub ludźmi).
Żyją średnio 14 lat. Dojrzałość płciową osiągają po 1,5-2 latach.
Ciąża u samicy trwa około 66 dni, w miocie jest 3-5 młodych. Podczas rui samce wydają charakterystyczny dźwięk podobny do szczekania psa. Jest to jeden z niewielu gatunków kotów, u których samiec opiekuje się młodymi.
Występowanie
Występuje w dolnym Egipcie oraz od Azerbejdżanu i Iranu po Indie, Nepal, Cejlon i Półwysep Indochiński. Nie boi się ludzi i często osiedla się w pobliżu ich siedzib.
Zajmuje różne siedliska, jednak preferuje tereny stepowe, nadrzeczne i bagienne. Na Nizinie Lenkorańskiej w Azerbejdżanie występował w nadmorskich zaroślach i trzcinowiskach. Zauważany jest również w gęstych dżunglach. Czasami spotyka się go w okolicach sztucznych stawów rybnych, zbiorników oraz sztucznie nawadnianych pól. Może również występować w suchych, otwartych lasach.
Są spotykane od poziomu morza aż po wysokość 2400 m n.p.m. w Himalajach.
Podgatunki
- Felis chaus chaus – Iran, Pakistan, Afganistan, środkowa Azja
- Felis chaus affinis – Wietnam, Laos, Kambodża, Junnan, Himalaje
- Felis chaus fulvidina – Tajlandia, Mjanma
- Felis chaus furax – Irak, Syria
- Felis chaus kelaarti – południowe Indie, Sri Lanka
- Felis chaus kutas – środkowe Indie, Bangladesz
- Felis chaus maimanah
- Felis chaus nilotica – Egipt
- Felis chaus oxiana – południowo-zachodnia Rosja
- Felis chaus prateri – zachodnie Indie
Zagrożenia i ochrona
Poluje się na niego ze względu na ładne futro; na jedno damskie okrycie trzeba 12 skórek tego kota. W niektórych krajach jest także tępiony jako szkodnik.
Sytuacja prawna w poszczególnych krajach wygląda następująco:
(...)
Bułgarię