Sęp afrykański

Sęp białogrzbiety, należący do rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), jest jednym z sępów Starego Świata i bliskim krewnym sępa płowego. Ten średniej wielkości ptak jest łatwo rozpoznawalny dzięki białej kryzie na szyi oraz białawemu grzbietowi. Żywi się głównie padliną, żerując na afrykańskich sawannach i czasami zbierając resztki z terenów zamieszkanych przez ludzi. Sępy te gniazdują na drzewach na sawannie, zazwyczaj składając jedno jajo na raz.

Niestety, sytuacja ochrony sępa białogrzbietego stale się pogarsza. Kiedyś klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (Least Concern), obecnie jest krytycznie zagrożony (Critically Endangered). Spadek liczebności tego gatunku wynika z szeregu czynników, w tym utraty siedlisk spowodowanej działalnością człowieka, zatruciami pestycydami i ołowiem oraz szkodliwymi skutkami diklofenaku, leku stosowanego w hodowli zwierząt, który często jest spożywany przez sępy.

Badania wskazują, że sępy te są również narażone na wysokie poziomy wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych i weterynaryjnego diklofenaku. Ponadto, niszczenie miejsc lęgowych przez ekspansję ludzką dodatkowo zagraża ich przetrwaniu. Tragiczny incydent w Botswanie, w którym ponad 500 sępów zostało otrutych przez kłusowników, podkreśla ich wrażliwość.

Pod względem diety, sępy białogrzbiete głównie żywią się padliną, którą znajdują w swoim środowisku. Jednak konkurencja o pokarm wzrosła z powodu degradacji siedlisk. Jeśli chodzi o rozmnażanie, preferują gniazdowanie na drzewach, zwłaszcza z rodzaju Acacia. Proces rozrodczy jest długi, z okresem inkubacji trwającym około 8 tygodni i okresem pisklęcym wynoszącym 4-5 miesięcy. Niestety, zagrożenia takie jak niszczenie siedlisk i kłusownictwo również negatywnie wpływają na ich sukces rozrodczy.