Ułar himalajski

Systematyka

Wyróżniono kilka podgatunków:

• T. himalayensis sauricus – Tarbagataj.
• T. himalayensis sewerzowi – Tienszan.
• T. himalayensis incognitus – południowy Tadżykistan, północny Afganistan.
• T. himalayensis himalayensis – wschodni Afganistan do północno-zachodnich Indii oraz zachodni Nepal.
• T. himalayensis grombczewskii – południowy Sinciang, północny Tybet.
• T. himalayensis koslowi – południowo-zachodni Sinciang, północny Qinghai, południowo-zachodnie Gansu.

Charakterystyka

Jedyny gatunek w rodzaju Tetraogallus posiadający wąską, brązową obwódkę wokół białego podgardla. Od podobnego ułara kaspijskiego różni się jaśniejszą piersią z bardziej podłużnym prążkowaniem.

Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione podobnie, ale samica nieco mniejsza od samca, pozbawiona ostróg. Ma płowożółte czoło i bardziej szary obszar wokół oczu. Upierzenie młodych jaśniejsze, z mniej wyraźnym wzorem.

Rozmiary: długość ciała: 54-72 cm

Masa ciała: 2000-3600 g

Środowisko

Zbocza górskie od górnej granicy lasu do granicy wiecznego śniegu. Pastwiska i skaliste stoki, 3900 do 4570 m n.p.m.

Zasięg występowania

Góry środkowej i południowej Azji. Skutecznie introdukowany do USA.

Pożywienie

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym: podziemnymi częściami roślin, owocami krzewów z rodzaju Ephedra, trawami, turzycami i ziołami.

Żerując wspina się po zboczu, często grzebie w ziemi w poszukiwaniu pokarmu.

Tryb życia i zachowanie

W czasie sezonu lęgowego terytorialny, żyje w parach. Zimą może łączyć się w stada po 30-40 ptaków i schodzić w niższe partie gór.

Rozród

Gatunek monogamiczny. Gniazdo zakładane na ziemi, wśród trawy, często w pobliżu skały. Składa około 6-8 jaj. Wysiaduje wyłącznie samica przez 28 dni. Zagniazdownik, oboje rodzice wodzą pisklęta.

Status, zagrożenie i ochrona

Gatunek zajmuje szeroki areał (ponad 1 mln km²). Liczebność populacji stabilna i szacowana na ponad 200 tys. osobników.

Kategoria zagrożenia według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych: gatunek najmniejszej troski (LC).