Kulik cienkodzioby

Kulik cienkodzioby – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych. Krytycznie zagrożony wyginięciem, być może już wymarł.

Występowanie

Jedyne potwierdzone miejsca gniazdowania tych ptaków mieściły się w latach 1909–1925 w pobliżu miasta Tara na północ od Omska (południowo-zachodnia Syberia). Analiza stabilnych izotopów zawartych w piórach egzemplarzy muzealnych wykazała, że główne tereny lęgowe znajdowały się na stepach północnego Kazachstanu i południowo-środkowej Rosji. Zimuje w Maghrebie, być może w północnym Egipcie, Mezopotamii i Jemenie. Trasa przelotu wiedzie przez Turkmenistan, stepy nadkaspijskie, Ukrainę, Bałkany, Grecję i Półwysep Apeniński. Podczas tej wędrówki kilkakrotnie pojawiał się w Polsce (jego obecność stwierdzono 7 razy). Druga trasa wiedzie na Bliski Wschód.

Cechy gatunku

Brak wyraźnego dymorfizmu, zarówno płciowego jak i wiekowego. Wierzch ciała szarobrązowy pokryty ciemnymi, wydłużonymi plamami. Spód ciała jasny, a brzuch i kuper białe. Na szyi i piersi również cętki. Ogon biały z ciemnym, poprzecznym prążkowaniem. Długi, łukowato zagięty ku dołowi dziób oraz nogi czarne.

Wymiary średnie

długość ciała: 36–41 cmrozpiętość skrzydeł: 80–92 cmmasa ciała: 255–360 g (u dwóch zbadanych osobników)

Biotop

Torfowiska o gęstej roślinności.

Gniazdo

Na ziemi w suchym miejscu.

Jaja

O zwyczajach lęgowych niewiele wiadomo. Znajdowano w maju gniazda z 4 jajami.

Wysiadywanie

Informacje niepewne.

Pożywienie

Bezkręgowce.

Status i ochrona

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 roku klasyfikuje kulika cienkodziobego jako gatunek krytycznie zagrożony (CR – Critically Endangered). Brak zweryfikowanych stwierdzeń tego ptaka od 2001 roku. Jeśli przetrwał, to jego populacja jest bardzo mała i liczy mniej niż 50 osobników.