Cured pork tenderloin

Peklowana polędwica wieprzowa to ceniony składnik wielu kuchni śródziemnomorskich i południowoamerykańskich. W Hiszpanii znana jest jako "lomo embuchado" i przygotowywana jest z suszonej polędwicy wieprzowej. W Włoszech można spotkać różnorodne wersje, takie jak "lonza stagionata" i "capocollo". Na Cyprze popularna jest "lountza", która jest peklowana, marynowana w czerwonym winie, suszona i wędzona. W Grecji, szczególnie na północnych wyspach Cyklad, konserwowaną polędwicę wieprzową nazywa się "louza".

Na Bałkanach—w Bośni, Chorwacji, Serbii i Czarnogórze—wędzone i peklowane wieprzowe przetwory, takie jak polędwice, polędwiczki i łopatki, są znane jako "pečenica" lub "vješalica". Te kawałki mięsa zazwyczaj przygotowuje się zimą. Pekluje się je w soli i czosnku, a następnie wiesza do suszenia nad tlącym się drewnem przez okres do dwóch miesięcy. Niskie temperatury kontynentalnych zim są kluczowe dla procesu peklowania, nadając wieprzowinie intensywny, wędzony i czosnkowy smak. Produkty te spożywa się jako wędliny lub wykorzystuje w różnych daniach.

Nazwy tych peklowanych produktów wieprzowych w większości wywodzą się od łacińskiego słowa "lumbus", oznaczającego 'polędwicę'. Jednakże słowiańskie nazwy z Bałkanów bardziej odnoszą się do metod przygotowania i peklowania. Mięsa peklowane w stylu śródziemnomorskim, takie jak prosciutto i pancetta, znacznie różnią się od wędzonych i peklowanych przetworów z Bośni, Chorwacji, Serbii i Czarnogóry. Te ostatnie, tradycyjnie przygotowywane w mroźnych temperaturach, cechują się bardziej intensywnym smakiem i suchszą konsystencją.