Greyfriars, Canterbury

Greyfriars w Canterbury był pierwszym klasztorem franciszkańskim w Anglii. Pierwsi franciszkanie przybyli do tego kraju w 1224 r. a klasztor został założony wkrótce potem. Zakon Braci Mniejszych został tak nazwany, ponieważ ich habit był wykonany z szarego materiału, a tradycyjny pas ze sznura z trzema węzłami symbolizował ich śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Ślubując ubóstwo, zakonnicy starali się mieszkać w najnędzniejszych budynkach. Jednak już w 1250 r. dostrzegli praktyczną potrzebę posiadania ziemi i budynków, aby móc się utrzymać. Począwszy od 1267 roku dom w Canterbury został odbudowany z kamienia, dzięki darowiźnie ziemi przekazanej przez radcę Johna Digge, byłego komornika Canterbury. Z tego miejsca wzniesiono klasztor, a wielki kościół wewnątrz klasztoru został konsekrowany przez arcybiskupa Waltera Reynoldsa w 1325 roku.

W 1498 r. dom w Canterbury został formalnie zatwierdzony jako prowincja nowo powstałego zakonu franciszkanów obserwantów, zreformowanej, bardziej rygorystycznej gałęzi zakonu, która pojawiła się w Anglii w poprzedniej dekadzie. Patronat nad tą budowlą objął król Anglii Henryk VII.

Pod rządami jego syna, Henryka VIII, bracia z Greyfriars cierpieli jednak z powodu niechęci do zaakceptowania supremacji królewskiej nad nowo powstałym Kościołem Anglii. W 1534 r. kilku braci z klasztoru Greyfriars zostało uwięzionych, a dwóch z nich stracono za odrzucenie postanowień Aktu Supremacji i wspieranie antyreformacyjnej mistyczki Elizabeth Barton. Święta panna z Kentu" była zakonnicą-wizjonerką, która potępiła rozwód Henryka VIII z Katarzyną Aragońską i jego ponowny ślub z Anną Boleyn. W grudniu 1538 r. biskup Dover, Richard Yngworth, przyjął w imieniu króla zrzeczenie się wszystkich klasztorów w Canterbury wraz z ich ziemią i majątkiem. Pozostałym braciom, którzy obiecali, że "nie będą odtąd podążać za zabobonnymi tradycjami jakiegokolwiek foryncjalnego potentata lub władcy", dano po pięć szylingów i rozproszono.

Prace wykopaliskowe mające na celu ustalenie dokładnej lokalizacji budynków klasztornych oraz określenie układu budynków franciszkańskich były kontynuowane w XX wieku i do dziś mają duże znaczenie historyczne.

Do elementów wciąż widocznych nad ziemią należą: zachowany XIII-wieczny budynek przęsła nad rzeką; pozostałości kościoła klasztornego włączonego we wschodnią granicę terenu Ogrodów Franciszkańskich; część kamiennego mostu przecinającego główne koryto rzeki wraz z kamiennymi umocnieniami w górę rzeki. W trakcie wykopalisk odsłonięto fundamenty prezbiterium, a także fundamenty przylegającej do niego od północy budowli, uważanej za kaplicę dla panien, oraz wolnostojącej budowli, interpretowanej jako dzwonnica. Potwierdzono również lokalizację drugiego mostu i cmentarza braci świeckich przy klasztorze. Klasztory franciszkańskie zazwyczaj posiadały również refektarz, dormitorium, kapitularz, gabinet, bibliotekę i ambulatorium, ale dokładny układ pomieszczeń domowych w Canterbury nie jest pewny; uważa się, że zarówno zachodnie, jak i południowe skrzydło klasztoru zostało przedłużone poza czworokąt w pewnym momencie po 1275 roku.