Saint Mary the Virgin, Foulness

Saint Mary the Virgin to parafia Kościoła Anglii na wyspie Foulness, w Essex, w Anglii.

Przed XV wiekiem wyspa Foulness była podzielona między kilka sąsiadujących ze sobą parafii. Oczekiwano, że mieszkańcy będą uczestniczyć w nabożeństwach w swoich kościołach parafialnych na stałym lądzie, ale w praktyce musiało to być trudne, a czasem wręcz niemożliwe, ponieważ w tamtych czasach nie było mostu łączącego Foulness ze stałym lądem.

W 1407 r. lady Joan de Bohun, hrabina Essex, uzyskała od biskupa Londynu pozwolenie na założenie chantry z kapelanem, który codziennie odprawiałby mszę w kaplicy na Foulness. Udało jej się również zapewnić, że opłaty kościelne będą przeznaczane na utrzymanie kaplicy, zamiast wpłacać je na rzecz różnych parafii na stałym lądzie, pomiędzy które podzielono wyspę.

Około 150 lat później zakon został rozwiązany w wyniku masowych wstrząsów religijnych spowodowanych rozwiązaniem klasztorów przez Henryka VIII. Skonfiskowano ziemię i majątek kaplicy. W ciągu trzech lat Foulness stało się oddzielną parafią.

Stara kaplica zakonna została zburzona, a na jej miejscu wzniesiono nowy kościół o konstrukcji zrębowej, pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. W połowie XIX wieku stary kościół był już w złym stanie technicznym, a liczba mieszkańców parafii przerosła mały budynek. W 1848 r. parafianie postanowili rozebrać stary kościół i wybudować na jego miejscu nowy.

Obecny kościół, obecnie wpisany na listę II stopnia, został wzniesiony nieco na zachód od pierwotnego miejsca. Parafianie sami pokryli około 40% kosztów budowy, a George Finch, ówczesny Lord of the Manor, 20%. Reszta pochodziła z dwóch kościelnych towarzystw budowlanych oraz z prywatnych składek, w tym 50 funtów od Starszych Braci z Trinity House, aby iglica miała odpowiednią wysokość i mogła służyć jako znak nawigacyjny dla żeglarzy.

Kościół został zbudowany w stylu wczesnoangielskim, według projektu Williama Hambleya, z iglicą, nawą z dwiema nawami i prezbiterium. Powiększono cmentarz kościelny, wykorzystując teren podarowany przez George'a Fincha. Nowy kościół został konsekrowany w 1853 r. i poświęcony "Świętej Marii Dziewicy, Świętemu Tomaszowi i Wszystkim Świętym".

Kościół jest dość prosty w środku, prawie bez witraży. Organy zostały zbudowane w 1866 r. i zdobyły "złoty medal na wystawie", ale mosiężna tabliczka umieszczona na nich nie informuje nas, na której wystawie; organy zostały zakupione od North Ockendon i poświęcone w 1908 r. Z okazji srebrnego jubileuszu Jerzego VI dodano pulpit, który został poświęcony w październiku 1936 roku.

Chociaż nie zachowały się żadne widoczne ślady wcześniejszych budowli kościelnych, jest tu kilka nagrobków, które wyraźnie pochodzą sprzed obecnego budynku, w tym jeden nagrobek Jonasa Allena, zmarłego 27 kwietnia 1698 r. z motywem czaszki i kości krzyżowej. Znajdują się tu również trzy groby wojenne z I wojny światowej, zawierające szczątki niezidentyfikowanych marynarzy Royal Navy, których ciała znaleziono na wybrzeżu wyspy.

Wewnątrz głównej bramy cmentarza kościelnego znajduje się pomnik wojenny. Na jednej stronie wypisane są nazwiska siedmiu mieszkańców wyspy, którzy oddali życie w Wielkiej Wojnie, a na sąsiedniej - trzech poległych w II wojnie światowej.

Kościół został zamknięty na stałe w maju 2010 r. a budynek wystawiono później na sprzedaż. W 2019 r. planowano, że stanie się on domem z pięcioma sypialniami.