Kentmere Reservoir

Kentmere Reservoir to zbiornik wodny położony w dolinie Kentmere w hrabstwie Cumbria w Anglii. Znajduje się on 10,5 km na północny wschód od miasta Windermere. Zbiornik zasilany jest przez strumienie tworzące źródła rzeki Kent, które wznoszą się 1,5 kilometra na północ w Hall Cove na południowych zboczach górskiego grzbietu zwanego High Street, nazwanego tak od pobliskiej drogi rzymskiej. Jest ona również zasilana przez Lingmell Gill, który odwadnia duży corrie po zachodniej stronie Harter Fell, poniżej przełęczy Nan Bield.

Po osuszeniu rzeki Kentmere Tarn w latach 40. XIX wieku w celu stworzenia terenów rolniczych, dostawy wody do młynów położonych w dolnym biegu rzeki stały się nieregularne, a właściciele młynów spotkali się, aby zaplanować budowę zbiornika, który regulowałby przepływ wody. Zatrudnili inżyniera wodnego Johna Fredericka Batemana jako doradcę, a ustawa Parlamentu z 1845 roku zezwalała na budowę pięciu zbiorników. Mimo że Bateman wolał zbiornik w Skeggles Water, młynarze zdecydowali się na budowę tego w Kentmere Head, która została ukończona w 1848 roku, ale kosztowała o wiele więcej, niż szacowano. Młynarze płacili za wodę na podstawie spadku poziomu rzeki w ich młynie, przy czym małe młyny były zwolnione z opłat. Wkrótce po ukończeniu budowy pojawiła się dostępność taniego węgla, a w okolicy pojawiły się linie kolejowe, w związku z czym liczba młynów korzystających z energii wodnej stale malała. Proces ten pogłębiła ustawa o zasobach wodnych z 1963 roku, na mocy której władze rzeczne Lancashire nałożyły wygórowane opłaty za wykorzystywanie wody do produkcji energii.

Wykorzystanie energii wodnej zakończyło się w 1972 roku, kiedy właścicielem zbiornika został James Cropper, a ostatnim użytkownikiem wody ze zbiornika były zakłady papiernicze w Burneside. W 1995 roku pojawiły się poważne problemy z zaporą i zaczęto mówić o jej przerwaniu, tak by nie podlegała już przepisom Ustawy o zbiornikach wodnych z 1930 roku Act 1930. Mimo że woda nie była potrzebna, firma Croppers zapłaciła za prace inżynieryjne mające na celu usunięcie usterek, w wyniku czego maksymalny poziom wody został nieco obniżony, a wzdłuż szczytu tamy zbudowano mur, aby zapobiec erozji i ewentualnemu zniszczeniu dolnej części tamy przez działanie fal.