St Osyth's Priory, St Osyth

Opactwo St Osyth's było domem kanoników augustiańskich w parafii St Osyth w Essex, w Anglii, używanym od XII do XVI wieku. Założony przez Richarda de Belmeis, biskupa Londynu, około 1121 roku, stał się jednym z największych domów zakonnych w Essex. Poświęcony był świętym Piotrowi i Pawłowi oraz świętej Osycie, świętej królewskiej i dziewicy męczennicy. Biskup Ryszard pozyskał dla kościoła klasztornego kość ramieniową św. Osytha z Aylesbury, a kanonikom przyznał kościół parafialny św.

Fundacja rozpoczęła się jako przeorat, prawdopodobnie zamieszkany najpierw przez kanoników z Holy Trinity, Aldgate. Pierwszym przeorem St Osyth's był William de Corbeil, który w 1123 r. został wybrany na arcybiskupa Canterbury, a w 1135 r. koronował króla Stefana. W połowie XII wieku przeorat został przekształcony w opactwo.

W Gesta pontificum Anglorum William z Malmesbury chwalił pobożność i naukę kanoników z St Osyth's w XII wieku. Jednym z drugiego pokolenia tamtejszych kanoników był William de Vere, późniejszy biskup Hereford, który napisał łaciński żywot St Osyth, w którym wspomina, że jego matka Adeliza, córka Gilberta fitz Richarda z Clare, była korrodianką w opactwie przez dwadzieścia lat swojego wdowieństwa.

W XII wieku król Henryk II potwierdził prawo kanoników z St Osyth's do wyboru opata i organizowania targu w każdą niedzielę w Chich.

W czasie kasaty klasztorów grupa religijna została rozwiązana przez króla Henryka VIII w 1539 r. kiedy to opactwo posiadało przeora i szesnastu kanoników. Król nadał opactwo swojemu ministrowi Thomasowi Cromwellowi, ale po jego upadku opactwo i jego posiadłości wróciły w posiadanie korony. Za panowania króla Edwarda VI zostały one sprzedane sir Thomasowi Darcy'emu za niecałe 400 funtów. Dom bramny, pochodzący z końca XV wieku, jest najbardziej znaczącą pozostałością pierwotnych struktur klasztornych. Zewnętrzna część budynku jest doskonałym przykładem dekoracyjnej obróbki krzemienia. Anselma w 2003 roku w miniserialu BBC, będącym adaptacją książki P.D. Jamesa "Death in Holy Orders".

Pięć części klasztoru znajduje się na liście obiektów klasy I.