Northampton Abbey of St James, Northampton

Opactwo św. Jakuba w Northampton zostało założone w latach 1104-05 przez Williama Peverela jako dom kanoników augustianów i było poświęcone św. Jakuba. William Peverel podarował mu około czterdziestu akrów w pobliskim Duston, kościół w Duston i młyn parafialny.

W ciągu stu lat opactwo było w posiadaniu dziesięciu kościołów, głównie w Northamptonshire; oprócz nich posiadało także farmy lub otrzymywało czynsze z około trzydziestu różnych parafii w hrabstwie.

W jednej z relacji dotyczącej opactwa czytamy: "Po utracie Peverel, Henryk II nadał posiadłość Duston Walkelinowi de Duston, który następnie przyjął habit zakonny i wstąpił do opactwa św. Jakuba, którego następnie został opatem". Kościół opactwa został przebudowany na dużą skalę za panowania króla Edwarda I i ukończony około 1310 roku. W czasie kasaty klasztor był dobrze utrzymany, wspólnota cieszyła się dużym szacunkiem i uczyniła wiele dobrego dla ubogich w okolicy. Mimo to w 1538 r. klasztor został rozwiązany i przekazany Nicholasowi Giffardowi, który przebudował budynki na rezydencję.

Opactwo znajdowało się na terenie Abbots Way, po południowej stronie Weedon Road w mieście. Dawna fabryka Express Lift, w tym wieża testująca windy, została w latach 1999-2000 przebudowana na budynki mieszkalne. Wiadomo, że teren ten zajmował część obrzeży opactwa. Przeprowadzono wykopaliska w celu ustalenia lokalizacji i pozostałości części opactwa. Zlokalizowano opactwo i cmentarz. Główne budynki zachowały się pod nową zabudową mieszkaniową. Zimą 2000-2001 roku przeprowadzono prace wykopaliskowe na cmentarzu, na którym pochowano około 300 osób. Kości zostały przeanalizowane w celu określenia praktyk zdrowotnych i pogrzebowych późnośredniowiecznej ludności Northampton.

294 pochówki odkryto w dobrze uporządkowanych rzędach, z wieloma drewnianymi trumnami, grobami wyłożonymi starymi ceramicznymi dachówkami, grobami kamiennymi i pojedynczą trumną kamienną, co sugeruje, że ich mieszkańcy byli stosunkowo wysokiego statusu. Późniejsze użytkowanie cmentarza było mniej uporządkowane. Pochówki odbywały się w prostych, płytkich grobach, w których umieszczano jedynie całun. Po stronie południowej znajdował się kamienny budynek z dwiema kaplicami grobowymi. W jednej z nich znajdował się wyłożony kamieniami grób oraz fragment naturalnej wielkości rzeźbionej nogi z łańcuchem i paskiem od strzemienia, pochodzący z rozbitej podobizny. Mogło to nastąpić podczas likwidacji opactwa w 1538 roku. W 1970 r. odkopano bogato zdobioną płytę nagrobną i szczątki dwóch szkieletów.

Analiza pochówków wskazuje na dużą liczbę osób starszych, z których wiele doznało urazów, takich jak złamania nóg, zespolone i/lub zdeformowane stawy nóg oraz zaawansowane zwyrodnienia kręgosłupa. Wiele z tych osób mogło umrzeć w klasztorze opactwa, w związku z czym prowadzone są dalsze analizy.

Obecnie nie zachowało się nic poza płytą nagrobną Abbotta de Flore w zakrystii kościoła w Duston.