Pier Terrace, West Bay

Taras przy molo w West Bay, Dorset, został zaprojektowany przez angielskiego architekta Edwarda Schroedera Priora w latach 1884-85. Jest to budynek wpisany na listę II stopnia.

Pier Terrace to jeden z najważniejszych wczesnych budynków Priora. Wpływ Normana Shawa, a zwłaszcza jego klasztoru Sióstr Betanek, jest wciąż widoczny w dwuspadowym dachu pokrytym dachówką, schodkowym rytmie, pokryciu dachówkami i wykuszach tarasu. Jednak w porównaniu z początkowymi, niezrealizowanymi projektami domków i hotelu w West Bay, projekt tarasu w dużej mierze wywodzi się z architektury ludowej West Country.

Zainteresowanie Priora materiałami i jego zrozumienie ich zastosowania w połączeniu z eksperymentami w zakresie objętości i bryły wysunęło się na pierwszy plan w projekcie West Bay, antycypując jego późniejsze dojrzałe prace. Ostrożnie używał materiałów, a pasma o różnej fakturze i z różnych materiałów podkreślały poziomą płaszczyznę, rozbijając masywną, przypominającą magazyn kubaturę budynku. Połączenie eksperymentów z kubaturą, takich jak wycięcie łuków wejściowych ze wschodniej fasady, z materiałami, nadwieszonymi kondygnacjami, wystającymi okapami i wykuszami świadczy o zainteresowaniu Priora grą światła i jego zrozumieniem cienia.

Linia kolejowa Great Western Railway dotarła do Bridport w 1857 roku, co spowodowało upadek portu Bridport i zmianę jego nazwy na West Bay. Lokalni biznesmeni, w tym archeolog Augustus Pitt-Rivers i hrabia Ilchester, sfinansowali przedłużenie linii kolejowej do portu, tworząc Bridport Railway, która została ukończona w 1883 roku. Następnie założyli oni firmę West Bay Building Company, która budowała wille i pensjonaty dla gości. W jej zarządzie znaleźli się dwaj kuzyni Priora, w związku z czym Prior zaangażował się w jej działalność, projektując początkowo propozycje domków, pensjonatów, hotelu i pijalni piwa "Lost Sailor", utrzymanych w stylu szawelskim. Plan ten został jednak zablokowany przez generała Pitt-Riversa, który nie chciał udostępnić ziemi na wschodnim klifie za rozsądną cenę. W związku z tym opracowano propozycje budowy tarasu na terenie należącym do komisarza portu.

Taras 10 domów noclegowych, w których znajduje się 60 sypialni, wychodzi na wschód i zachód. Każdy dom miał częściowo podpiwniczoną kuchnię, zmywalnię i pokój dzienny dla gospodyni. Na pierwszym piętrze znajdował się pokój dzienny i dwie sypialnie, a na drugim piętrze kolejny pokój dzienny, sypialnia i toaleta. Na poddaszu znajdowała się jedna duża i dwie małe sypialnie.

Taras został podzielony na trzy schodkowe bloki składające się z czterech, czterech i dwóch domów. Parter i pierwsze piętro zbudowane są z kamienia portlandzkiego, oddzielonego wąskim gzymsem. Na fasadzie zachodniej znajduje się szereg wykuszy drugiego piętra, zwieńczonych dachówką, a na fasadzie wschodniej cztery niskie, półokrągło sklepione wejścia, zapewniające wspólny dostęp dla każdej pary domów na parterze. Drugie piętro jest oddzielone od pierwszego schodami. Od strony zachodniej nad wykuszami pierwszego piętra znajduje się ciągły dach podwieszany z łupka; takie samo wykończenie zastosowano na ścianie drugiego piętra tej fasady. Wschodnia fasada drugiego piętra jest surowo wylewana i wystaje ponad pierwsze i parterowe piętro. Piętro poddasza jest wysunięte ponad drugą kondygnację i pokryte dachówką, a małe lukarny z rozczłonkowanymi światłami są schowane pod okapem głównego dachu. Masywny dach został pokryty czerwoną dachówką patentową firmy Taylor.

Dwa południowe domy spłonęły w 1929 r. i zostały zrekonstruowane jako mieszkania z czteropiętrowymi wykuszami na elewacji zachodniej. W 1973 r. kolejne cztery domy zostały poważnie uszkodzone przez pożar, ale odrestaurowano je w sposób godny podziwu. W latach 70. XX w. zbudowano dobudówkę od strony północnej, w której zastosowano mało sympatyczne pokrycie dachówkami, choć ogólny projekt nie jest dobry. Obecnie częściowo zmieniono pokrycie dachowe, stosując mniejsze czerwone dachówki, które rozbijają efekt powierzchni dachu.