Albatros czarnobrewy

Systematyka

Tradycyjnie wyróżnia się dwa podgatunki T. melanophris, jednak wielu autorów w oparciu o prace m.in. z 2004 i 2010 roku, traktuje je jako osobne gatunki.

• albatros czarnobrewy (T. m. melanophris) Temminck, 1828 – oceany południowe, od przylądka Horn na wschód po Wyspy Antypodów
• albatros żółtooki (T. m. impavida) (Mathews, 1912) – Wyspy Campbella (na południe od Nowej Zelandii)

Morfologia

Wygląd zewnętrzny: Nieznaczny dymorfizm płciowy. Dziób długi, żółty, haczykowato wygięty z różowym koniuszkiem. Małymi nozdrzami wydziela nadmiar soli i soki żołądkowe. Gatunek ten zawdzięcza swoją nazwę ciemnej prędze piór wokół oczu, wyraźniejszej u dorosłych ptaków. Obie płcie mają brązowawe pióra na wierzchniej stronie skrzydeł, ciemne lotki, szary ogon i ciemny skraj spodniej strony skrzydeł. Reszta jest biała.

Rozmiary: Długość – 80–95 cm. Rozpiętość skrzydeł – 2–2,35 m.

Masa ciała: 3–5 kg.

Środowisko

Mimo swoich rozmiarów albatros czarnobrewy ma dość słabo rozwinięte mięśnie pomagające w locie. Podczas latania skazany jest na wiatr, dlatego spotyka się go zazwyczaj w regionach pomiędzy 30 a 60° szerokości południowej, gdzie wieją dość silne wiatry, konieczne do szybowania nad morzem. Najchętniej lata w regionach subarktycznych, na południe od 40 równoleżnika. Chłodne wody są też bogatsze w ryby. Albatrosy z mórz południowych niechętnie pokonują równikowe pasmo bezwietrzne, ale albatros czarnobrewy jest wyjątkiem.

Zasięg występowania

Oceany półkuli południowej. Gniazduje na Falklandach, wyspach u południowych wybrzeży Chile (m.in. Diego Ramírez, Diego de Almagro, niektóre wysepki Archipelagu Ziemi Ognistej) oraz na odległych wyspach oceanów: Spokojnego, Atlantyckiego oraz Indyjskiego. Najliczniejsze kolonie podgatunku nominatywnego znajdują się na Falklandach, gniazduje tam około 72% jego populacji. Podgatunek T. m. impavida gniazduje na północnym i zachodnim wybrzeżu Wyspy Campbella oraz na sąsiedniej wysepce Jeanette Marie.

Pożywienie

Najczęściej szybuje z rozciągniętymi skrzydłami na wysokości 15–20 m nad morzem. Na tej wysokości może najskuteczniej wykorzystywać prądy powietrzne i obserwować ewentualną zdobycz. Albatros czarnobrewy żywi się głównie ośmiornicami, kalmarami, skorupiakami i wieloma gatunkami ryb. Czasem chwyta też mniejsze ptaki. Poza tym ten gatunek albatrosa uwielbia odpady i nierzadko widuje się stada tych albatrosów podążające za statkami w oczekiwaniu na resztki wyrzucone za burtę. Albatros pije wodę morską i potężnymi gruczołami nosowymi wydziela z ciała nadmiar silnie stężonego roztworu soli.

Rozród

Gniazduje w niewielkich koloniach, na wyspach odległych od lądu. Pary tworzą się na całe życie, ale spotykają się tylko raz na rok w okresie lęgowym. Samiec pierwszy dociera na gniazdowisko. Kiedy powróci samica, ptaki rozpoczynają taniec godowy, któremu towarzyszy głośne nawoływanie. Ptaki krążą wokół siebie z szeroko rozpostartymi skrzydłami i kłapią głośno dziobami. Para albatrosów czarnobrewych wybiera na gniazdo wyżej położone miejsca. Buduje gniazdo z błota lub gliny. Samica składa potem jedno jajo. Najpierw zaczyna je wysiadywać samiec, a samica odlatuje na żer na morze. Po wykluciu się pisklęcia oboje rodzice karmią je częściowo strawionym pokarmem. Para dzieli pracę w ten sposób, że kiedy jedno z rodziców pilnuje potomka, drugie posila się i przynosi pokarm młodemu.

Dojrzałość płciowa: W 4–7 roku.

Pora lęgowa: Raz na dwa lata.

Jaja: Samica znosi zawsze tylko jedno, duże jajo z rudo-brązowymi cętkami.

Okres wysiadywania: Ok. 2 miesięcy.

Wychowywanie piskląt: Ponad 9 miesięcy.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje oba podgatunki za osobne gatunki i klasyfikuje albatrosa ciemnogłowego jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern), a albatrosa żółtookiego jako gatunek narażony (VU – Vulnerable). Liczebność populacji albatrosa ciemnogłowego szacuje się na około 700 tysięcy par lęgowych, a albatrosa żółtookiego na około 21,6 tysiąca par lęgowych. Główne zagrożenia dla gatunku to zaplątywanie się w sieci rybackie, zmiany klimatu oraz obecność na niektórych wyspach introdukowanych i zawleczonych ssaków takich jak norka amerykańska czy zdziczałe koty.