Mewa kanadyjska

Mewa Bonaparte’a to uroczy, mały ptak zamieszkujący północną część Ameryki Północnej. Jako jedna z najmniejszych mew, mierzy zaledwie od 28 do 38 cm długości. W sezonie lęgowym wyróżnia ją charakterystyczny łupkowoszary kaptur.

Początkowo ta mewa była klasyfikowana w rodzaju Sterna, ale później została przeklasyfikowana do Chroicocephalus po badaniach DNA, które ujawniły jej bliskie powiązania z innymi „maskowanymi mewami”. Jest to gatunek monotypowy, co oznacza, że istnieje tylko jeden jego typ na całym zasięgu występowania. Nazwa tego ptaka honoruje Charlesa Luciena Bonaparte’a, znanego francuskiego ornitologa.

Pod względem wyglądu mewa Bonaparte’a ma szare części grzbietowe, białe części brzuszne i charakterystyczne czarne końcówki skrzydeł. Co ciekawe, gniazduje na drzewach, w przeciwieństwie do większości innych mew. Jej dieta jest dość zróżnicowana, obejmując owady, ryby, skorupiaki, mięczaki i morskie robaki. Mewy te są wędrowne, spędzając zimę wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej i wokół Wielkich Jezior.

W okresie lęgowym mewy Bonaparte’a prezentują imponujące pokazy godowe. Oboje rodzice biorą udział w budowie gniazda i wysiadywaniu jaj. Zazwyczaj samica składa od 2 do 4 jaj, które wykluwają się po 22-24 dniach. Pisklęta są półgniazdownikami, co oznacza, że rodzą się z puchowymi piórami i otwartymi oczami, gotowe do pewnego stopnia niezależności. Rodzice opiekują się nimi, dopóki nie będą gotowe do opuszczenia gniazda. Mewy Bonaparte’a są również znane ze swoich charakterystycznych nosowych i chrapliwych odgłosów.

Dobra wiadomość dla miłośników ptaków: mewa Bonaparte’a nie jest zagrożona. Dzięki swojemu dużemu zasięgowi i rosnącej populacji klasyfikowana jest jako gatunek najmniejszej troski przez IUCN. W Ameryce Północnej jest chroniona na mocy ustawy o ochronie ptaków wędrownych (Migratory Bird Treaty Act). Niemniej jednak, staje w obliczu pewnych zagrożeń, w tym drapieżnictwa przez sokoły wędrowne i różnych pasożytów.