Świstunka północna

Systematyka

Gatunek jest obecnie uznawany za monotypowy. Wcześniej wyróżniano podgatunki: Seicercus borealis borealis i Seicercus borealis kennicotti. Kolejne dwa taksony zaliczane dawniej do S. borealis klasyfikowane są obecnie jako oddzielne gatunki: świstunka kamczacka (Seicercus examinandus) i świstunka japońska (Seicercus xanthodryas).

Część badaczy zalicza świstunkę północną do rodzaju Phylloscopus.

Cechy gatunku

Ptak ten wielkością i wyglądem przypomina wójcika. Najważniejszym podobieństwem do innych świstunek jest rysunek na skrzydle: jasne paski (jeden lub dwa) na końcach dużych i średnich pokryw, na końcach lotek drugiego rzędu i trzeciego rzędu nie występują jasne elementy. Sylwetka ptaka wydłużona, większa i masywniejsza od piecuszka wysmukła z ogonem wystającym poza koniec skrzydła i mocnymi nogami. Dziób dość duży, silny, gruby u nasady; wierzch głowy oliwkowozielonkawoszary nieco ciemniejszy niż grzbiet. Najjaśniejszą częścią tułowia jest kuper jednak nie kontrastowy w stosunku do grzbietu i pokryw nadogonowych.

Zachowanie

Ptaki tego gatunku są bardzo ruchliwe, żerują wewnątrz koron drzew i górnej części krzewów zganiając pokarm z liści i gałązek podlatują za owadami chwyta je wlocie i siada z powrotem na miejscu skąd wystartowała. Niekiedy zawisa na chwilę w locie przy liściach, by prędko schwytać zdobycz.

Śpiew

Świstunka północna wydaje dwa różne głosy, które są odmienne od głosów pozostałych świstunek. Pierwszy głos to bardzo krótkie ćwierknięcie nieprzekraczające 0,1 sek, wysokie i szorstkie, twardo brzmiące: „dzrt”, „tzjt”, może kojarzyć się z krótkimi sygnałami trznadla. Drugi głos suchy i delikatny terkot składający się z dźwięków „tr” zwalniający ku końcowi trwa od 0,3 do 1,5 sek i zawiera od 6 do 30 pojedynczych stuknięć. Wędrujące jesienią świstunki północne mogą się wcale nie odzywać, z tego powodu opisane dźwięki należą do rzadkości.