Sant'Ambrogio della Vittoria, Parabiago
Fakty i informacje praktyczne
Kościół Sant'Ambrogio della Vittoria to XIV-wieczny kościół w Parabiago.
W czasie bitwy pod Parabiago w 1339 r. Luchino Visconti został wzięty do niewoli i przywiązany do drzewa orzechowego, ale ukazał mu się św. W podzięce za otrzymane łaski postanowiono wznieść na miejscu bitwy kościół poświęcony świętemu, pod który kamień węgielny położył arcybiskup Giovanni Visconti. Ukończona w 1348 r. świątynia została powierzona kapelanom wyznaczonym przez zarząd miejski Mediolanu i co roku, w rocznicę bitwy, odbywała się w niej procesja religijna, w której uczestniczyli możnowładcy miasta.
W 1481 r. na prośbę możnowładców z Parabiago kościół został powierzony braciom ze zgromadzenia San Barnaba i Sant'Ambrogio ad nemus. W 1586 r. mieszkańcy Parabiago ponownie skarżyli się na zarządzanie kościołem przez zakonników i w 1647 r. Sobór LX dekanatów powierzył go ojcom cystersom z Lombardii, którzy objęli go w posiadanie dopiero w 1668 r. Wspólnota klasztorna posiadała posiadłości ziemskie poza granicą z Nerviano, aż do rzeki Olona.
W 1606 r. architektowi Alessandro Bisnati powierzono projekt renowacji kościoła, która jednak wymagała wyburzenia istniejącej budowli i została uznana za zbyt kosztowną. W 1624 r. rozpoczęto prace rozbiórkowe i rekonstrukcyjne, a w 1647 r. kiedy budynek przeszedł w ręce cystersów, nie był jeszcze ukończony. W latach 1708-1713 pod kierunkiem architekta Giovana Battisty Quadrio prowadzono prace budowlane przy nowym kościele i przylegającym do niego klasztorze. W związku z wizytą Elżbiety Krystyny z Brunszwiku, zaręczonej w pierwszym roku budowy z przyszłym cesarzem Karolem VI Habsburgiem, opat uzyskał zgodę na budowę odgałęzienia rzeki Riale, zwanego Röngieta, służącego do nawadniania posiadłości cystersów, rozpoczynającego się na placu i biegnącego w prawo wzdłuż ulicy nazwanej tak od nazwy kościoła.
Dzwonnica została wzniesiona w latach 1723-1725 według projektu architekta Pietrasanta. Również w XVIII wieku kościół wzbogacił się o obrazy i organy z 1716 roku.
W 1796 r. z powodu rewolucji francuskiej, cystersi zostali zmuszeni do sprzedania swoich dóbr, a w 1798 r. nastąpiła kasata zakonu.
W 1799 r. cały kompleks był wykorzystywany jako szkoła dla ubogich dzieci, ale w czasach rewolucji francuskiej, dokładnie w piątym roku republiki, został kupiony przez Szwajcara Emanuele Odoniego, który natychmiast został przejęty przez Zarząd Funduszu Religijnego. W VI roku republikańskim klasztor i inne dobra zakonne zostały zakupione przez "Cittadino" Manara, osobę jednak niezbyt dobrze zidentyfikowaną, a zaraz potem przez niejakiego Giovan Battista Litta Modignani; W końcu został przejęty przez księdza Don Carlo Rota, który chcąc konkurować z Kolegium Cavalleri dla Szlachty, znajdującym się na placu przed kościołem Prepositurale w Parabiago, uczynił z niego siedzibę podobnej szkoły. Trwało to krótko, ponieważ Don Agostino Peregalli, proboszcz Parabiago i rektor Cavalleri, wchłonął go, przenosząc kolegium z jego historycznej siedziby na placu do dawnego klasztoru, aż do 1857 roku, w którym słynna arystokratyczna szkoła została zamknięta na zawsze.
W 1864 r. pani Rachele Peregalli, prawnuczka wspomnianego proboszcza, sprzedała cały kompleks don Giovanniemu Spagliardiemu, który założył Pio Istituto per fanciulli derelitti, zakład poprawczy, którego "podopieczni" w wiosce nosili przydomek "barabitt", czyli mały Barabasz. W 1869 r. połączył się z Instytutem Marchiondiego w Mediolanie, przyjmując nazwę Opera Pia Marchiondi Spagliardi, przeznaczoną do pomocy nieletnim. Jednak w 1924 r. oddział w Parabii zamknął swoje podwoje, przenosząc się na stałe do Mediolanu.
W 1913 r. cały kompleks został uznany za pomnik narodowy.
W listopadzie 1932 r. Zarząd Szpitala Prowincjonalnego zakupił dawny klasztor, aby uczynić z niego wydzieloną część "przytułku" Mombello, nadając mu nazwę Szpital Psychiatryczny dla Nieuleczalnie Chorych im. Cerletti i przekazując go pod zarząd Sióstr Marii Bambiny. Po rozebraniu starego azylu mieści się w nim obecnie siedziba ASL.
W 2006 r. Lions Club Parabiago i lokalne stowarzyszenie kulturalne El Bigatt zainicjowały kampanię mającą na celu propagowanie wiedzy o zabytku, jego odzyskanie i ponowne wykorzystanie, zarówno religijne, jak i inne. W 2007 roku odbyła się konferencja, w której wzięli udział wybitni naukowcy i krytycy sztuki, w tym ówczesny radny ds. kultury miasta Mediolanu Vittorio Sgarbi oraz emerytowana profesor Maria Luisa Gatti Perer. Pierwszym kamieniem milowym kampanii była renowacja dzwonnicy, która została zakończona na początku 2009 roku.
W dniu 23 kwietnia 2009 r. Lions Club Parabiago i Stowarzyszenie Kulturalne El Bigatt, chcąc kontynuować prace, a tym samym odrestaurować kościół, zorganizowały konferencję, podczas której nie tylko zaprezentowano dotychczasowe prace na wieży, ale także przedstawiono wydany przez Lions Club Parabiago reprint ważnego tekstu historycznego autorstwa Marii Luisy Gatti Perer, dotyczącego tego właśnie zabytku.
Lombardia