Palazzo Pantaleo, Tarent

Palazzo Pantaleo w Taranto to XVIII-wieczny budynek należący do gminy. W latach 2000-2007 mieściła się tu część zbiorów Narodowego Muzeum Archeologicznego w Tarencie na Starym Mieście. Obecnie mieści się tu muzeum etnograficzne im. Alfredo Majorano.

Został zbudowany w 1770 r. przez barona Francesco Maria Pantaleo, który wzniósł dużą i wystawną rezydencję arystokratyczną po zburzeniu kilku istniejących wcześniej obiektów zakupionych przez kapitułę i duchowieństwo Taranto. Z pałacu rozciąga się widok na Mar Grande, a główne wejście znajduje się na rampie Pantaleo, od której pochodzi jego nazwa.

Dzięki położeniu przy Rada di Mar Grande, prowadzącej do mostu Ponte di Porta Napoli, baron mógł obserwować swoje ziemie i załadunek produktów na odpływające statki. Zadanie zbudowania pałacu na naturalnym klifie powierzono Franciszkowi Saverio Miraglia za opłatą 3150 srebrnych dukatów, który zobowiązał się do ukończenia prac w ciągu dwóch lat. Wykorzystano cały materiał, jaki można było pozyskać z przeznaczonego do rozbiórki pałacu, oraz cały karparo, jaki można było wydobyć z ławicy kalkarenitowej; jedynie w przypadku drzwi wejściowych i loggii nad nimi wyraźnie zażądano użycia karparo najwyższej jakości, które miało być wydobyte w innym miejscu i przetransportowane na miejsce budowy.

Budynek ma jednolity układ i nie ma wewnętrznego dziedzińca. Główna fasada ma przedpole i duży portal, z którego wystaje zaokrąglona, kuta balustrada loggii powyżej. Na parterze widoczne są jeszcze: sklepiona sień bogato profilowana z wieżą z krenelażem i lwem z herbu rodu, doskonale zachowane stajnie, wozownia i duże pomieszczenie gospodarcze z niezależnym wejściem od strony vico Civico.

Na środkowym piętrze znajdują się mieszkania służby i duża kuchnia z oryginalnymi niebiesko-białymi kafelkami z majoliki. Monumentalne podwójne schody prowadzą do pierwszego fortepianu nobile, gdzie można podziwiać sale recepcyjne z sufitami namalowanymi przez Domenico Antonio Carellę w 1773 r. przedstawiającymi sceny z Eneidy i Iliady. Za te prace zapłacono 235 srebrnymi dukatami oraz pszenicą, oliwą i serem. Kolejne schody prowadzą na drugie piętro, gdzie znajdują się kolejne pomieszczenia z sufitami malowanymi na papierze przymocowanym do drewnianych stropów.