Chiesetta di San Giovanni Battista, Moimacco

Kościół św. Jana Chrzciciela w Malinie to niewielki budynek sakralny położony w centrum Moimacco.

Początki budynku sięgają okresu od VIII do XII wieku, co znajduje potwierdzenie w strukturze ścian obecnego budynku, chociaż najwcześniejsze formalne dowody datują kościół San Giovanni w Malina di Moimacco na XIV wiek.

W nocy 25 stycznia 1348 r. trzęsienie ziemi nawiedziło Wenecję i Friuli, rujnując bazylikę w Akwilei oraz niszcząc wieże i pałace w Cividale, Gemonie i Udine. Uszkodzony został również mały kościółek, co stało się okazją do zmiany jego planu poprzez dobudowanie okrągłej, ufortyfikowanej absydy z murami - wykonanymi z kamieni z wież Cividale - i stożkowym dachem z płyt łupkowych.

Najazd turecki w 1477 r. długotrwała wojna w 1500 r. między Cesarstwem Austriackim a Republiką Wenecką, a przede wszystkim katastrofalne trzęsienie ziemi z 26 marca 1511 r. przyniosły nowe zmiany w strukturze kościoła, polegające na otwarciu okien, nowym pokryciu dachu i odbudowie pojedynczego lancetowego okna dzwonnicy. Wszystkie te prace zakończyły się wraz z ponowną konsekracją w 1572 roku.

Ta posejsmiczna renowacja zbiegła się również z renowacją artystyczną, która rozpoczęła się już w XIV w. od wykonania fresków w absydzie, a kontynuowana była w XV w. poprzez skomponowanie drewnianego ołtarza przedstawiającego Ukoronowaną Dziewicę z Dzieciątkiem oraz rzeźb św. Dzieła te, znajdujące się obecnie w Muzeum Archeologicznym w Cividale del Friuli, zostały przeniesione do kościoła San Donato in Valle w Moimacco, natomiast do kościoła San Giovanni wniesiono kolejny ołtarz z drewnianą figurą św. Jana Chrzciciela w centrum oraz Dziewicy i Zwiastuna po bokach, w malarstwie w stylu późnego renesansu z XVI wieku.

Dalsze prace restauracyjne przeprowadzono w XVII-XVIII wieku. Świadczy o tym data wyryta na nadprożu głównego wejścia - 1701 r.

W 1742 r. zezwolono na nowe prace: wykonano półokrągły otwór nad drzwiami bocznymi i inne prostokątne okna, odnowiono podłogę i dach oraz odmrożono wnętrze. Po zakończeniu remontu kościół został ponownie konsekrowany w 1764 roku.

Pod koniec XIX wieku, z powodu epidemii cholery, kościół był wykorzystywany jako lazaret, a w czasie I wojny światowej został zajęty przez wojska włoskie, które zbudowały w nim noclegownie. Podczas inwazji austro-węgierskiej w 1918 r. dzwony kościelne zostały zarekwirowane. Po zakończeniu wojny artefakt został zwrócony parafii.

Trzęsienie ziemi, które nawiedziło Friuli w 1976 r. spowodowało konieczność przeprowadzenia pewnych prac na dachu i odsłoniętych belkach. Ponadto przebudowano i wzmocniono ściany obwodowe, wewnętrzne i zewnętrzne oraz zregenerowano posadzki.

Pod koniec XX w. podjęto dalsze prace konserwatorskie, których celem było odnowienie dachu budynku, wykonanie brukowanego chodnika odprowadzającego wodę deszczową, a przede wszystkim wydobycie na światło dzienne XIV-wiecznych fresków w apsydzie.