Chiesa di San Potito, Neapol

San Potito to kościół w Neapolu poświęcony Potitusowi, który został zamęczony na śmierć w Epirze lub Ascoli w 166 roku. Znajduje się on na wzgórzu San Potito przy via Tommaso Salvatori.

Został zbudowany w pierwszej połowie XVII wieku w stylu manierystycznym według planów Pietro de Marino. Przeznaczony był na kościół klasztorny dla wspólnoty benedyktynów, która początkowo została założona jako bazylianie. Budynki klasztorne zostały odrestaurowane w 1780 roku. Podczas francuskiej inwazji na Włochy ziemie i dobra klasztoru zostały skonfiskowane, a mnisi wypędzeni w 1809 r. przez Joachima Murata, przy czym część z nich przeniosła się do kościoła San Gregorio Armeno. Budynki klasztorne zamieniono na koszary piechoty, a później karabinierów. Kościół jest nadal zdekonsekrowany i zamknięty dla zwiedzających.

Ma jedną nawę z trzema kaplicami po każdej stronie. Wnętrze jest bogato zdobione stiukami, ale jego główną ozdobą jest ołtarz główny z XVIII wieku. W zwieńczeniu ołtarza głównego znajdują się trzy obrazy: Niccolò de Simone z 1654 r. przedstawiający świętego Potitusa, który przebity płonącym gwoździem sprawia, że cesarz Antoninus dzieli z nim ból, oraz Giacinto Diano z 1784 r. przedstawiający świętego Potitusa ścinającego bożka i świętego Potitusa leczącego szaleństwo córki Antoninusa, Agnieszki. W trzeciej kaplicy po prawej stronie Diano namalował również obraz Niepokalanego Poczęcia z 1791 r. natomiast w pierwszej kaplicy po prawej stronie znajduje się Matka Boża Różańcowa z lat 1663-65 autorstwa Luki Giordano. W pierwszej kaplicy po lewej stronie znajduje się XVII-wieczna kalwaria, w drugiej kaplicy po lewej stronie stiuk przedstawiający św. Kajetana, a w trzeciej kaplicy po lewej stronie obraz Matki Bożej ze świętymi Antonim Wielkim i Rochem pędzla Andrei Vaccaro. W zakrystii znajdują się dwa obrazy Pacecco de Rosa i Domenico Mondo.