Apollo Belwederski

"Apollo Belwederski" to słynna marmurowa rzeźba z czasów starożytnych, uważana za rzymską kopię z około 120-140 roku n.e. Odkryta ponownie w środkowych Włoszech podczas renesansu, jest wystawiana w Muzeach Watykańskich od 1511 roku. Rzeźba przedstawia greckiego boga Apolla jako łucznika, z niektórymi interpretacjami sugerującymi, że właśnie pokonał węża Pythona lub giganta Tityosa.

Rzeźba ma 2,24 metra wysokości i charakteryzuje się dynamiczną pozą kontrapostu, podkreślającą muskularną sylwetkę Apolla oraz poczucie ruchu. Brakujące części zostały odrestaurowane przez Giovanniego Angela Montorsolego w XVI wieku. Na przestrzeni lat "Apollo Belwederski" był ceniony za swoje walory estetyczne, stając się symbolem doskonałości artystycznej w Europie i świecie zachodnim.

Podczas renesansu rzeźba stała się ulubieńcem artystów i uczonych, co prowadziło do powstania licznych kopii i adaptacji przez znane postacie, takie jak Albrecht Dürer i Antonio Canova. W XVIII wieku była propagowana przez Johanna Joachima Winckelmanna i zaczęła reprezentować ideały neoklasycyzmu i oświecenia. Jej wpływ trwał do XIX i XX wieku, inspirując niezliczonych artystów i pisarzy.

Chociaż jej znaczenie krytyczne zmalało w XX wieku, prowadząc do okresu zaniedbania, "Apollo Belwederski" nadal zajmuje ważne miejsce w sztuce i kulturze. Jej wpływ można dostrzec w różnych formach artystycznych, w tym malarstwie, literaturze i innych rzeźbach.