Miłość niebiańska i miłość ziemska

"Sacra i Profana Miłość" to oszałamiający obraz olejny autorstwa Tycjana, stworzony około 1514 roku, na początku jego znakomitej kariery. Uważa się, że to arcydzieło zostało zamówione z okazji ślubu. Obraz przedstawia dwie kobiety siedzące na rzymskim sarkofagu: jedna z nich jest elegancko ubrana na biało, symbolizując pannę młodą, podczas gdy druga jest naga, reprezentując świętą miłość. Pomiędzy nimi pojawia się Kupidyn.

Historycy sztuki od dawna debatują nad ikonografią i znaczeniem obrazu, co prowadzi do różnych interpretacji. Niektórzy sugerują, że postacie przedstawiają świętą i świecką miłość, inni widzą w nich ziemskie i niebiańskie aspekty Wenus. Istnieją nawet teorie łączące dzieło z ideami neoplatonizmu lub osobistymi alegoriami związanymi z ojcem panny młodej. Tytuł obrazu, po raz pierwszy odnotowany w 1693 roku jako "Amor Divino e Amor Profano" tłumaczy się jako boska i świecka miłość.

Pod względem stylu, "Sacra i Profana Miłość" ukazuje rozwój i dojrzałość Tycjana jako artysty, wyróżniając go na tle jego poprzednika Giorgione. Obraz odzwierciedla jasną wizję artystyczną Tycjana oraz klasyczne wpływy, wszystko wykonane z niezwykłą precyzją. Dziś to arcydzieło znajduje się w Galerii Borghese w Rzymie, po tym jak zostało nabyte przez kardynała Scipione Borghese w 1608 roku.

W 2000 roku analiza naukowa ujawniła używane przez Tycjana pigmenty, w tym biel ołowiową, azuryt, żółcień ołowiowo-cynową, cynober i ochrę żółtą. Złożone detale i bogata symbolika obrazu nadal fascynują uczonych i miłośników sztuki, cementując jego miejsce jako jedno z najważniejszych dzieł w portfolio Tycjana.