Opłakiwanie zmarłego Chrystusa

„Opłakiwanie Chrystusa” to fascynujący obraz włoskiego artysty renesansowego Andrei Mantegni, stworzony około 1480 roku. Choć dokładna data powstania tego dzieła jest przedmiotem dyskusji, powszechnie uważa się, że został ukończony w okresie między 1475 a 1501 rokiem, najprawdopodobniej na początku lat 80. XV wieku. To przejmujące dzieło ukazuje ciało Chrystusa leżące na marmurowej płycie, otoczone przez opłakującą go Matkę Boską, św. Jana i św. Marię Magdalenę.

Chociaż temat Opłakiwania Chrystusa był powszechny w średniowiecznej i renesansowej sztuce, interpretacja Mantegni wyróżnia się na tle innych. Artysta czerpie inspirację z „Namaszczenia Chrystusa” i wprowadza do sceny unikalną perspektywę. Obraz charakteryzuje się bogatymi kontrastami światła i cienia, które wywołują głębokie poczucie smutku. Dramatyczna perspektywa Mantegni potęguje realizm i tragizm chwili, podkreślając anatomiczne szczegóły ciała Chrystusa, takie jak jego klatka piersiowa oraz rany na rękach i stopach, bez ich idealizowania.

Jednym z uderzających aspektów kompozycji Mantegni jest sposób, w jaki kieruje on uwagę widza na genitalia Chrystusa, co było powszechnym elementem w przedstawieniach Jezusa w tamtej epoce. Ten aspekt podkreśla nacisk na ludzką naturę Chrystusa. Mistrzostwo Mantegni w zakresie perspektywy jest widoczne w starannej dbałości o szczegóły, zwłaszcza w skróconych figurach stóp.

Uważa się, że Mantegna stworzył ten obraz dla swojej osobistej kaplicy pogrzebowej. Po jego śmierci synowie odkryli go w jego pracowni i sprzedali, aby spłacić długi. Dziś „Opłakiwanie Chrystusa” znajduje się w Pinakotece Brera w Mediolanie. To arcydzieło ukazuje artystyczną genialność Mantegni oraz jego emocjonalną głębię w przedstawianiu tej biblijnej tragedii.