Tors Belwederski

Tors Belwederski to fragment marmurowego posągu nagiego mężczyzny, uważany za kopię z I wieku p.n.e. lub n.e. jeszcze starszej rzeźby, prawdopodobnie z początku II wieku p.n.e. Postać siedzi na obiekcie przypominającym skórę zwierzęcia, jednak jej dokładna identyfikacja pozostaje przedmiotem debat. Tradycyjnie sądzono, że przedstawia Heraklesa odpoczywającego na skórze lwa nemejskiego. Nowsze badania jednak otworzyły inne możliwości, sugerując, że może to być Herkules, Polifem, Marsjasz lub nawet Ajaks w chwili rozpaczy.

Posąg po raz pierwszy pojawił się w kolekcji kardynała Prospera Colonny w Rzymie w 1433 roku. Szybko stał się kluczowym elementem renesansowego odrodzenia klasycyzmu, inspirując artystów takich jak Michał Anioł i Rafael swoją dynamiczną pozą i szczegółową muskulaturą. Istnieje słynna anegdota, że papież Juliusz II poprosił Michała Anioła o dokończenie posągu, ale ten odmówił. Zamiast tego Michał Anioł używał go jako inspiracji do różnych dzieł, w tym części sufitu Kaplicy Sykstyńskiej.

W okresie renesansu, manieryzmu i baroku, Tors Belwederski był wysoko ceniony przez artystów i nadal wzbudza podziw do dziś. Do połowy XVI wieku stał się częścią kolekcji watykańskich i był eksponowany w Cortile del Belvedere obok innych znanych rzymskich rzeźb. Chociaż dokładna chronologia, jak posąg trafił do Watykanu, nie jest jasna, od tego czasu stał się atrakcją tamtejszego muzeum.

W XVI wieku wykonano kilka małych brązowych replik Torsu Belwederskiego, często przedstawiających go jako siedzącego Herkulesa. W 2015 roku posąg został przewieziony do British Museum na wystawę poświęconą przedstawieniom ludzkiego ciała w sztuce starożytnej Grecji, kontynuując swoją spuściznę wpływu i podziwu.