Vipera

Rodzaj Vipera, często nazywany żmijami palearktycznymi lub euroazjatyckimi, obejmuje jadowite węże o szerokim zasięgu geograficznym - od Afryki Północnej po koło podbiegunowe i od Wielkiej Brytanii po Azję Pacyficzną. Nazwa Vipera prawdopodobnie pochodzi od łacińskich słów "vivus" i "pario", co nawiązuje do faktu, że większość przedstawicieli tego rodzaju rodzi żywe młode. Obecnie rozpoznaje się 25 gatunków w ramach tego rodzaju.

Żmije z rodzaju Vipera zazwyczaj charakteryzują się niewielkimi rozmiarami i krępą budową ciała. Największe gatunki mogą dorastać do około 95 cm długości, podczas gdy najmniejsze osiągają około 40 cm. Mają charakterystyczne trójkątne głowy, często pokryte drobnymi łuskami. Niektóre gatunki są wyposażone w małe płytki na szczycie głowy, a nawet rogi umieszczone za łuskami nosowymi lub nadoczodołowymi. Ich ubarwienie i wzory są zróżnicowane - od szarych tonów z ciemnymi pasami po brązowe odcienie z jasnymi pasami obrzeżonymi czernią, co sprzyja kamuflażowi.

Żmije te występują w Europie, szczególnie w krajach takich jak Portugalia, Turcja i Wielka Brytania. Zasiedlają także części Afryki Północnej, w tym Maroko, Algierię i Tunezję, jak również regiony gór Kaukazu, Iraku, Jordanii, Izraela, Syrii, Korei Północnej, Chin i Mongolii. Preferują chłodniejsze klimaty. W niższych szerokościach geograficznych często spotyka się je na większych wysokościach w suchych, skalistych obszarach, natomiast na północy zamieszkują tereny o niższych wysokościach, z większą ilością roślinności i wilgoci.

Jeśli chodzi o jad, większość gatunków Vipera posiada mieszankę składników neurotoksycznych i hemotoksycznych, ale ich siła działania jest zróżnicowana. Na przykład jad Vipera ammodytes jest bardzo toksyczny, podczas gdy jad Vipera berus jest uważany za mniej groźny. Ogólnie rzecz biorąc, ukąszenia żmij z rodzaju Vipera są mniej niebezpieczne niż ukąszenia większych gatunków żmij, takich jak Macrovipera czy Daboia.