Łuskowiec długoogonowy

Długogonowy pangolin, znany również jako pangolin czarno-brzuchy lub ipi, to fascynujące stworzenie wyróżniające się swoimi unikalnymi cechami i zachowaniami. Należący do rodziny Manidae w rzędzie Pholidota, pangoliny te są aktywne w ciągu dnia i prowadzą nadrzewny tryb życia, co oznacza, że spędzają większość czasu na drzewach. Głównie żywią się mrówkami, a można je łatwo rozpoznać po wyjątkowo długich ogonach i ciemnym futrze pokrywającym spód ich ciał i kończyn. Nazwa "pangolin" pochodzi od malajskiego słowa "pengguling" które tłumaczy się jako "coś, co się zwija."

Znany naukowo jako Phataginus tetradactyla, ten gatunek pangolina posiada ogon osiągający długość około 60–70 cm, podczas gdy ich ciała mierzą około 30–40 cm i ważą między 2,0–2,5 kg. Zamiast zębów mają keratynowe łuski i długi język, który pomaga im w spożywaniu pokarmu. Co ciekawe, są najmniejszymi spośród ośmiu istniejących gatunków pangolinów i jedynymi, które są aktywne w ciągu dnia.

Można je spotkać w zachodniej i centralnej Afryce, szczególnie w Basenie Konga i lasach gwinejskich. Preferują wilgotne, tropikalne lasy nadrzeczne i bagienne, są wyśmienitymi wspinaczami i pływakami, często przebywając blisko wody.

Te pangoliny są samotne i nieśmiałe, komunikując się za pomocą feromonów i pozostając aktywne w ciągu dnia, aby uniknąć konkurencji o pożywienie. Kiedy czują się zagrożone, zwijają się w kulę i mogą wydzielać cuchnący płyn jako mechanizm obronny. Ich chwytny ogon i silne pazury czynią je doskonałymi wspinaczami, a głównie żywią się mrówkami, w przeciwieństwie do innych gatunków pangolinów, które preferują termity.

Niewiele wiadomo na temat ich rozmnażania, ale uważa się, że samice rodzą jedno młode po około 140 dniach ciąży. Młody pangolin podróżuje na ogonie matki przez okres do trzech miesięcy i osiąga dojrzałość płciową w wieku około dwóch lat.

Niestety, długogonowy pangolin jest klasyfikowany jako zagrożony przez IUCN. Są intensywnie eksploatowane na mięso z buszu oraz w tradycyjnej medycynie. Chociaż mogą tolerować pewne zmiany siedliskowe, kluczowe jest wdrożenie działań ochronnych, aby zapobiec dalszemu spadkowi populacji.