Buszbok subsaharyjski

Buszbok przylądkowy, często nazywany po prostu buszbokiem, to pospolita antylopa występująca w Afryce Subsaharyjskiej. Naukowo bywa określany jako imbabala, co odróżnia go od bliskiego kuzyna, kéwela. Buszbok przylądkowy należy do rodziny tragelafinów, dzięki czemu jest krewnym bongo i sitatungi, podczas gdy kéwel jest bliżej spokrewniony z nyalą.

Te antylopy zamieszkują różnorodne siedliska, w tym lasy deszczowe, lasy górskie, sawanny i zarośla. Ich zasięg występowania rozciąga się od RPA po Angolę, Zambię, Etiopię i Somalię. W niektórych rejonach dzielą swoje siedlisko z kéwelem. Co ciekawe, hodowcy zwierzyny zauważyli, że gdy nyala (większa antylopa) jest wprowadzana na ten sam teren, często wypiera buszboka. Jednak w naturalnych warunkach oba gatunki mogą współistnieć.

Buszbok przylądkowy, czyli imbabala, zazwyczaj jest większy od kéwela. Jego ubarwienie różni się w zależności od lokalizacji i środowiska, od żółtego do czarnego. Samce, w szczególności, wykazują większą różnorodność kolorów. Te antylopy osiągają około 90 centymetrów wysokości w kłębie, a samce ważą od 45 do 80 kilogramów. Mają jasnobrązową sierść ozdobioną białymi pasami i plamami.

Buszboki przylądkowe głównie przeglądają zarośla, ale mają zróżnicowaną dietę, która obejmuje różne rodzaje roślin. Są aktywne przez cały dzień, ale zbliżając się do osiedli ludzkich, mają tendencję do stawania się bardziej nocnymi. Zazwyczaj są samotnikami i mają dobrze zdefiniowane terytoria, które nakładają się na terytoria innych buszboków. Dorosłe samce zazwyczaj unikają się nawzajem, zachowując swoją samotniczą naturę.

Te antylopy są najbardziej aktywne wczesnym rankiem i nocą. W niezakłóconych obszarach mogą stać się niemal całkowicie nocne, adaptując swoje zachowanie, aby unikać potencjalnych zagrożeń.