Czapla rafowa

Zachodnia czapla rafowa, znana również jako czapla rafowa, to fascynujący ptak średniej wielkości, zasiedlający wybrzeża południowej Europy, Afryki oraz części Azji. Ptaki te charakteryzują się różnorodnym upierzeniem, które może być łupkowoszare, białe lub czarne z białym gardłem, co czyni je wyjątkowymi. W odróżnieniu od czapli nadobnej, wyróżniają się rozmiarem, budową i zachowaniem podczas żerowania. Trwa także debata wśród ornitologów na temat możliwości krzyżowania się tego gatunku z czaplą nadobną; niektórzy eksperci uznają niektóre podgatunki za część właśnie czapli nadobnej.

Czapla rafowa występuje w dwóch głównych formach kolorystycznych: całkowicie białej oraz ciemnoszarej, z pewnymi wariantami pośrednimi. Ptaki w okresie lęgowym są szczególnie efektowne, z czerwonawymi nogami, czerwonawą skórą na twarzy oraz długimi piórami po bokach karku. Po raz pierwszy opisana w 1792 roku, klasyfikacja zachodniej czapli rafowej ewoluowała, a ostatecznie umieszczono ją w rodzaju Egretta. Zasięg tego gatunku rozciąga się od tropikalnej Afryki Zachodniej po Indie, a kolonie lęgowe są rozmieszczone w różnych regionach przybrzeżnych. Czasami pojawia się jako wędrowiec w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej oraz na Karaibach.

Pod względem zachowania, czaple te są zręcznymi łowcami, polującymi na płytkich wodach na ryby, skorupiaki, i mięczaki. Preferują przybrzeżne tereny podmokłe do gniazdowania, tworząc kolonie na platformach z patyków umieszczonych na drzewach lub krzewach. Sezon lęgowy różni się w zależności od regionu, a jaja są inkubowane przez około 23-24 dni. Młode czaple odżywiają się głównie małymi rybami, a dorosłe ptaki bardzo dbają o gniazda, karmiąc swoje pisklęta przez regurgitację. Młode czaple są gotowe do opuszczenia gniazda po około miesiącu.