Burzyk szary

Burzyk szary – gatunek dużego ptaka wędrownego z rodziny burzykowatych, gnieżdżący się na wysepkach półkuli południowej, głównie w pobliżu Nowej Zelandii, Falklandów i Ziemi Ognistej. Zimę spędza na północnym Atlantyku i Pacyfiku. Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2017 odnotowano 14 stwierdzeń, kolejne 4 w roku 2018. Nie wyróżnia się podgatunków.

Cechy gatunku

Wierzch ciała brązowoczarny, spód nieco bledszy. Na dolnej powierzchni skrzydeł słabo widoczne, białawe plamy. Dziób i nogi ciemne.

Wymiary średnie

• Długość ciała ok. 42–46 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 100–110 cm
• Masa ok. 800 g

Biotop

Gnieździ się na morskich wybrzeżach, poza sezonem lęgowym przebywa na pełnym morzu.

Gniazdo

Nora o długości do 1 m wygrzebana w ziemi przez obydwoje rodziców, rzadziej w szczelinie skalnej. Na dnie nory lub szczeliny gniazdo wysłane trawą i mchem. Tworzy kolonie.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w listopadzie-grudniu jedno jajo.

Wysiadywanie

Jajo wysiadywane jest przez okres 7–8 tygodni przez obydwoje rodziców. Pisklęta usamodzielniają się po 14 tygodniach.

Pożywienie

Głównie drobne ryby.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje burzyka szarego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Liczebność populacji szacuje się na 4,4 miliona par lęgowych. Wpływ na spadek liczebności tego gatunku ma rybołówstwo (np. zaplątywanie się w rybackie sieci), masowy odłów i zabijanie piskląt i młodocianych osobników przez Maorysów w Nowej Zelandii (uregulowane prawnie, dozwolone od 1 kwietnia do 31 maja na kilkudziesięciu wysepkach wokół Wyspy Stewart), być może także zmiany klimatu. W Polsce burzyk szary podlega ścisłej ochronie gatunkowej.